Het is ochtend. De eerste zonnestraaltjes schijnen over de tafel. In het zonlicht dansen minuscule stofjes hun ochtenddansje alsof ze sneeuwvlokjes met diamantjes zijn. Ik begin de dag altijd met een gezond ontbijtje. Niet te veel, niet te zwaar. En dat laatste geldt zeker ook voor het nieuws. Eerst de dag maar eens rustig beginnen voor ik het wereldnieuws tot me neem. De krant laat ik dan ook onaangeroerd liggen, in ieder geval tot ná mijn ontbijt.

Zorgvuldig zet ik mijn yoghurtbeker op het bloemige tafelkleed. Ik weet, het is een beetje een tik, maar ik positioneer de beker zó, dat deze precies op één van de bloemetjes past. En het moet exact, dat voorkomt vandaag ongelukken en andere narigheid.

De dingen in mijn leven moeten nu eenmaal op een bepaalde manier gebeuren, alsof er een programma in mijn binnenste loopt waar ik niet van kan afwijken. Altijd met de rechtervoet als eerste over een drempel, drie keer voelen of de deur wel op slot zit, dat soort dingen. Nou ja, er zijn ergere dingen. Vast wel.

De folders die wekelijks per kilo op de mat worden afgeleverd liggen netjes opgestapeld. Ook dat moet precies, allemaal éven recht. Het stoort me dat de advertentie met de tube tandpasta op de folder van de drogist scheef staat. Een beetje, maar toch scheef. Hinderlijk. Erg hinderlijk. Even overweeg ik de schaar te pakken en dat plaatje uit te knippen en het weer recht in te plakken. Dat werkt natuurlijk niet, want dan zal de achterkant van die folder juist scheef komen te staan. Soms word ik er zelf ook een beetje gek van, van dat perfectionisme. Eén ding is zeker: zolang deze winkel scheve folders aflevert zal ik er geen voet over de drempel zetten.

Nu het ontbijt verorberd is kan ik aan de koffie gaan beginnen. Het helpt me om echt wakker te worden, en dat is nodig ook. Ik heb plannen voor vandaag, er moet gebouwd worden. Er liggen nog enkele duizenden luciferhoutjes op me te wachten. Om daar een kasteel van te bouwen moet je geen slaperige, trillende vingertjes hebben.

(c) 2018 Hans van Gemert

Eigen foto