Mijn schrijfstijl

Soms begin ik gewoon met typen, zoals nu. Geen duidelijk verhaal in mijn hoofd, maar gewoon het witte vel, mijn vingers die vliegensvlug over het toetsenbord razen en de zwarte letters die vluchtig op het scherm verschijnen. Mijn ervaring met schrijven is juist als ik niet teveel nadenk en gewoon begin met typen dat ik zo tegen de 400+ woorden aanzit. Terwijl als ik vooraf ga bedenken wat ik ga typen dat ik teveel bezig ben met nadenken en niet echt productief aan het typen ben. Het verhaal wordt dan niet eigen, niet vanuit mijn gevoel.

Schrijven is een helend proces voor mij, het is mijn manier van uiten als ik het niet met echte woorden kan doen. Bellen doe ik daarom ook niet graag, laat mij maar mailen of appen. Het is afstandelijk weet ik, maar dat is wel wat voor mij werkt. Als ik persoonlijk met iemand praat, klap ik nogal snel dicht, ik kan dan niet de juiste woorden vinden. Bang om mensen te kwetsen. Enkel bij echte vrienden/vriendinnen/familie durf ik persoonlijk contact aan te gaan, en dan bedoel ik echt persoonlijk contact. Niet het lekker weer praatje bij de groenteboer, of het typische moeder gesprek bij de schoolpoort, al loop ik daar altijd met een grote boog omheen, mij niet snel gezien bij dat geroddel. Mijn familie, vrienden en vriendinnen zijn mijn veilige haven.

Amia is min of meer ook mijn veilige haven, via Amia kan ik mijn gedachten uiten, typen, mijn mening geven terwijl ik dat als …. niet durf. Noem het zwak, noem het dat ik er nog niet klaar voor ben, of geef het geen naam. Wat jij wilt. Ik heb geleerd door hard te vallen dat het tijd werd om meer voor mezelf te kiezen, minder bezig te zijn met wat anderen van mijn vinden. Want wat maakt het uit wat iemand van je vind of over je denkt. Iedereen mag er zijn, iedereen op de wereld is belangrijk en iedereen moet zijn leven kunnen leiden zoals hij of zei wilt. Respect voor elkaars leven hebben en elkaar de ruimte geven voor persoonlijke ontwikkeling. Er komen betere tijden aan, ik voel het.

Tuurlijk blijft mijn leven bestaan uit vallen en opstaan, ik ben er nog lang niet, maar ik ben weer op de goede weg. Ik zie het mooie van het leven weer in. Ik neem meer tijd voor mezelf en mijn helingsproces. Het leven is soms hard, zwaar, maar het gaat vooral ook veel te snel voorbij. Als ik terugdenk aan afgelopen jaren vraag ik me af waarom heb je jezelf toch zo teniet gedaan, waarom heb je jezelf al die tijd weggecijferd, je mag er zijn. Als Amia en als jezelf.