Mijn stiefvader is mijn held

Jaren geleden scheidden mijn ouders. Als koppel waren ze niet zo geslaagd. Als vrienden deden ze het beter. Mijn moeder wist het daarna zeker: ze zou nooit hertrouwen.

Pakweg acht jaar na de scheiding was ik haar getuige. Ze trouwde met P. die ze een aantal jaar eerder had ontmoet. Ze hadden bewust gewacht met hun huwelijk tot alle kinderen het huis uit waren.

P. kon mijn moeder bieden wat ze bij mijn vader had gemist. Ze reisden veel, hadden een grote vriendenkring, bezochten concerten en ontdekten nieuwe hobbies. Soms zagen we ze maanden niet. Dan reisden ze rond door een ver land en kwamen vol verhalen terug. Ze vulden elkaar aan. Hij was ondernemend en impulsief en rusteloos, zij zorgzaam en stabiel. En waar zij uren kon piekeren, riep hij onbezorgd: "het komt wel goed."

Door mijn moeders Alzheimer zijn de rollen omgedraaid. Zij is rusteloos geworden, hij de stabiele basis. Mijn moeder roept "het komt wel goed" als hij piekert over de toekomst. En hij is zorgzamer dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.

Zijn onvoorwaardelijke liefde ontroert me. De manier waarop hij haar aankijkt. Het feit dat hij nooit klaagt. Dat hij zonder morren inlevert op vele vlakken. Dat hij mijn moeder nog altijd gelukkig maakt. Dat geen moeite hem voor haar teveel is. Mijn stiefvader is mijn held.