Mijn tweede brief aan opa

Lieve, allerliefste opa,

In mijn vorige brief ging je bijna verhuizen, maar inmiddels woon je alweer bijna drie maanden op jullie nieuwe stekkie. Al had je zelf na drie dagen al het gevoel dat je er al weken zat. Zo bang dat we waren dat je het niet naar je zin zou hebben, maar gelukkig is het tegendeel gebleken. Je hebt het enorm naar je zin, al weet je soms in de middag al niet meer wat je de ochtend gedaan hebt. Dat geeft niks hoor lieve opa, want die klote ziekte neemt het langzaam maar zeker van je over. Maar nog niet helemaal gelukkig, je bent nog heel goed zelfstandig, en heel gevat! We hebben samen dan de grootste lol om alle schunnige opmerkingen, en dan moet ik oma vertellen dat ik je gelukkig al 36 jaar ken, en ik het dus goed kan hebben. Als ik dat dan tegen oma zeg, lig je alweer om je volgende grapje in een deuk, waarom kan het gewoon hier niet stoppen, en voor altijd zo blijven? Nee dat gaat natuurlijk niet opa, dat zou te simpel zijn, en het leven is nou eenmaal niet simpel , dat weet jij ook. We genieten van elk moment, wetende dat het op een dag zomaar ineens anders kan zijn. Al hoop ik natuurlijk, een klein beetje tegen beter weten in, dat je voor altijd die glimlach zult houden als ik binnen kom lopen, en hoop dat je nooit zult vergeten hoeveel ik van je hou!

Mijn eerdere brief aan opa lezen? Dat kan door hier te klikken