Mijn (waargebeurd) verhaal deel 19
We zitten in het jaar 2009 als wij – Pablo en ik – met klamme handen richting het kantoor van Zuidweg & Partner toe rijden voor een intake gesprek.
Bepakt en bezakt met documenten zoals loonstroken, schuldenoverzicht en dergelijke. We weten niet wat ons te wachten staat en of ze ons kunnen helpen. Ik weet dat ik toen heel bang was om de schuldsanering of nog erger de Wsnp in te moeten. We hadden op dat moment namelijk een schuld van €120.000.
Het gesprek was helder en duidelijk en we kregen een plan de campagne toegeschoven. Als wij akkoord gaan dan gaan ze een minnelijk traject opstarten via de zakelijke kant. Dit houd in dat ze de schuld eisers gaan benaderen met een aflos voorstel. En dan moet je denken aan terugbetaling van 33% op het bedrag wat bij elke eiser openstaat. En wij moeten dan elke maand een bepaald bedrag op een derde rekening storten voor minimaal drie jaar en maximaal 5 jaar. Als alle eisers akkoord gaan met het voorstel dan word het restbedrag kwijt gescholden. Gaat een of meer eiser niet akkoord dan dienen ze nog een keer dezelfde verzoek in en als dat ook niet helpt dan word het afgedwongen door de rechter en dan hebben we kans op sanering of wsnp. We sloten het gesprek af dat ze alles op papier voor ons ging zetten en dit naar ons op zou sturen en dat als wij akkoord gingen dit moesten ondertekenen en retour moeten sturen.
Ondertussen hebben wij op eigen initiatief tot nu toe elke maand € 350 gestort naar de rabobank en heb ik mevrouw “ ikbegrijpjulliesituatie”opgebeld dat we bij Zuidweg waren geweest en wij nu in afwachting waren.
