Mijn weg naar herstel

Ik heb heel lang getwijfeld of ik dit online zou zetten, maar het lijkt mij wel goed. Waarom? Ik wil namelijk dat het praten over een eetstoornis of andere mentale ziektes geen taboe meer wordt. Het zijn veel voorkomende mentale ziektes en ik vind dat mensen er meer van moeten weten om andere mensen te helpen.

Even kort dus iets over mij: Ik heb sinds 2010 de eetstoornis anorexia nervosa, dit werd pas geconstateerd in 2014. Waarom? Toen escaleerde het. Ik begon met afvallen en het stopte maar niet, ik kon en durfde niet meer te eten. Ik moest en zou elke dag dat getal omlaag zien gaan. Op 21 november 2014 werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Ik heb er 1.5 week gezeten ongeveer. Geprobeerd mijn eetpatroon aan te houden, maar ik viel alsnog af omdat ik zo weinig at. Toen maar sonde. Ik kwam aan. Veel, voor mijn gevoel dan. Maar het moest. Op dat moment zat ik nog erg diep in mijn eetstoornis dus wilde ik niet herstellen. Ik ging er niet voor, ik bleef me vasthouden aan het stemmetje.

Nou na die 1.5 week werd ik opgenomen in de Ruyterstee, Smilde. Ik had hele lieve mensen om me heen, ze probeerden me te stimuleren en te helpen, maar ik wilde niet. Dus op een gegeven moment heb ik mezelf als het ware 'eruit gegeten'. Ik heb er 7 maand gezeten. Toen ik thuis kwam werd het eten weer minder. Ik begon gewoon weer met afvallen. Geen uitdagingen meer aangaan etc.

Toen begon ik bij Human Concern, een super fijne instelling vind ik dat, alleen het eten ging niet goed en het aankomen gebeurde niet. Ik bleef heel erg sjoemelen met het eten en het gewicht. Op een gegeven moment zei mijn gezonde verstand dat het niet meer kon. Mijn lichaam begon raar te doen. Ik kreeg het soms op rare momenten warm en koud en mijn handen begonnen soms spontaan te trillen. Ik heb me toen aangemeld bij PsyQ. Ik ben opgenomen in de kliniek in Groningen. En eerlijk gezegd, dit was de beste stap die ik ooit heb gemaakt. Ik ben heel erg veranderd. Ik ben veel volwassener, opener, socialer, zelfverzekerder en bewuster van mijn acties geworden. Ik heb een paar super goede vriendinnen gemaakt in die tijd en het heeft me goed gedaan. Ik kreeg erg veel steun van de socio's en de groepsgenoten daar. (natuurlijk ook van mijn omgeving ;) ) En op een gegeven moment kreeg ik een omslag. Ik ging veel makkelijker met eten om, werd enthousiaster, mijn stemming werd beter en ik kon veel beter nadenken over mezelf en over mijn lichaam.

Na een ongeveer 3.5 maand ben ik weer teruggegaan naar Human Concern, ik ben er afgelopen januari gestart. Ik heb een nieuwe therapeute, meer motivatie en kan veel beter bij mijn emoties en gevoelens. (Dat maakt niet weg dat ik nog steeds erg veel last heb van die eetstoornis en dystymie)