Mijn vader is niet mijn biologische vader
Als je erachter komt dat je vader, niet je biologische vader is. Dan stort je wereld eventjes in. Zeker als je dit op een zeer jonge leeftijd te weten bent gekomen. Dit doordat ik aan mijn ouders vroeg toen ik 6 jaar jong was, waarom hun blank waren en ik een kleurtje had. Mijn vader zei op dat moment niet erg veel, mijn moeder die was daar heel duidelijk in. Die vertelde mij meteen dat het ook mijn vader niet is. Hier snapte ik eerst natuurlijk niet veel van, alleen dit werd door mijn moeder heel duidelijk gezegd en hier kon ik het eigenlijk ook mee doen.
Dat moment kan ik mij nog goed herinneren. Ik had mijn vader eigenlijk nog nooit zo stil gezien als op dat moment. Mijn reactie was niet erg leuk. Want het enige wat ik op dat moment uit begreep was dat ik niet naar mijn papa hoefde te luisteren, omdat hij mijn vader niet was. Ik keek toen ook naar mijn vader en zag ik een traan over mijn vaders gezicht lopen. Zelfs de zon die op dat moment door het gordijn schemerde zie ik nog steeds voor mij als ik aan dat moment denk.
Op dat moment was het echt muistil. Ik denk zelfs dat ik hiermee mijn vader het meest gekwetst heb, doordat ik dit gezegd had. Want voor hem was ik zijn dochter. Hij heeft mij zijn achternaam gegeven, geboren zien worden en net als iedere vader zijn liefde aan mij gegeven. Zoals iedere vader dat aan zijn kind zou doen. De rest van de avond was het stil, hoorde je alleen de televisie en heeft mijn vader net als iedere avond mij naar bed gebracht.
Voordat we ons gebed begonnen, wou hij nog eventjes met mij praten over wat er deze avond gebeurd is. Want dit was het belangrijkste wat hij mij ooit te zeggen had. Alleen ik zou het pas begrijpen als ik volwassen zou zijn. Voor mij was deze in echt abracadabra, maar ik had wel door dat ik goed moest luisteren wat hij mij te zeggen had. Hij vertelde mij, dat hij wist dat er een moment zou komen dat dit ging gebeuren. Niet dat het mij op deze manier verteld zou worden, wel dat hij mijn biologische vader niet was. Alleen dit veranderd zijn gevoel naar mij er niet door, omdat hij mij altijd als zijn echte dochter beschouwd. Dit verandert niet doordat wij geen bloedverwanten zijn, omdat je net als vrienden ook je familie kan kiezen.
Mijn vader vertelde mij ook dat ik het nooit mijzelf kwalijk moest nemen, dat ik hem zo gekwetst had. Ik kon hier niks aan doen, omdat ik eigenlijk te jong was om dit te begrijpen. Het enige wat hij hoopte, was dat ik hem als mijn vader zou zien. Net als ik zijn dochter ben en alles ervoor over heeft om mij lief te hebben. Na deze avond heb ik er eigenlijk nooit meer met mijn vader over gesproken wat er op die avond gebeurd was. De woorden die hij mij die avond mee had gegeven heeft, ben ik nog steeds niet vergeten.
