Schimmel…
Ik kijk naar buiten, stil staan mijn gedachten en ik staar.
Vol ongeloof stel ik de vraag: "is dit werkelijk waar"?
Ik ben zelf een moeder, dit doe je je kind toch niet aan.
Het raakt me diep, ik voel een traan.
Hoe heb jij dit kunnen laten gebeuren?
Dit opent, in mijn hart onvoorstelbaar vele scheuren.
Nee, wat ook jouw reden heeft mogen zijn,
het doet mij, tot op de dag van vandaag ongekend veel pijn.
"Vroeger had je geen eten en nu wil je het niet".
Ik hoor nog steeds jouw stem, nog steeds geeft het verdriet.
Ja, het klopt, eten kreeg ik moeilijk naar binnen en stak het regelmatig weg.
Toch, nooit...nee nooit vroeg je aan mij ook maar enige uitleg.
Je nam het uit mijn prullenbak, het lag er toch zeker al meerdere dagen.
Jij liet het mij alsnog eten en ik.....ik moest maar niet klagen.
Het doet pijn en misschien kan ik je ooit vergeven.
Misschien, misschien mag ik dan eindelijk verder leven.
Naar aanleiding van het waargebeurde verhaal van Corné Ravens
door: EEN STEM VAN GEDACHTEN / Angeliena huis
www.angelienahuis.nl / info@angelienahuis.nl
