de eerste stap is gezet

Gewoon even vertellen hoe het met mij gaat! Of misschien kan ik beter zeggen even van mij afschrijven..

Wat voelt mijn leven toch nog steeds vreselijk anders aan, ik bedoel niets is meer het zelfde of gewoon. Terwijl de wereld gewoon door gaat en ook ik elke dag op moet staan voor de hondjes, ben nog steeds de dochter van . Moest en moet elke dag eten en drinken, en ben ook na het overlijden van " Vincent" blijven werken als vrijwilliger bij een ontmoetingsgroep voor licht dementerende, fijn om te doen, maar ook dat is verandert, hoewel dat niet direct met mijn rouw proces te maken heeft, maar daar misschien later meer over..

En toch werd het iedere dag weer avond en vooral de nacht, er waren en zijn momenten dat ik er als een berg tegen op zie, want dat waren de momenten dat ik altijd contact had met "Vincent" soms uren lang. Soms alleen een enkel gebaar, een aantal woorden of een gezichtsuitdrukking, dan wel een knipoog en ondanks alles zijn beroemde glimlach. Andere nachten voerde wij hele gesprekken over van alles en nog wat, letterlijk met een traan of een lach. Met andere woorden ik ging nooit alleen slapen, want als ik moe werd en langzaam in slaap viel, bleef hij bij mij.. Kan alleen maar zeggen dat voelde zo goed, vertrouwd en o zo enorm veilig, hoe anders voel ik mij nu elke nacht.