Ik heb de afgelopen jaren veel gedaan op gebied van bewustwording, acceptatie, angsten aangaan, vergeving, toelaten vs loslaten en overgave. Steeds op zoek naar blokkades die ik nog tegen kwam en van daaruit levend in de overtuiging dat ik me beter zou gaan voelen als ik alles onder ogen was gekomen wat me (soms al jarenlang) dwars zat.
Door de jaren heen merkte ik dat ik veranderde. Het voelde als thuiskomen bij mezelf. Ik werd veel rustiger van binnen. Ging meer van mezelf houden, accepteerde meer, gaf mijn grenzen veel beter aan. Ik leefde veel bewuster, kon intenser genieten van kleine dingen, leerde beter relativeren en durfde meer mijn eigen pad te gaan.
‘Overal’ las ik dat je door oud zeer te helen, pijn en ongemak in het heden aan kon pakken. Ik merkte dat het op veel vlakken zo werkte en besefte hoeveel vrijheid het me gaf dat ik leerde vergeven. Ik voelde geen wrok of negativiteit meer over situaties in het verleden en bleef niet meer hangen in: ‘ja maar, hij of zij heeft me dat aangedaan’. Maar... ik bleef moe.
Ik had wel periodes dat ik me fitter voelde, maar die periodes waren doorgaans kort en er hoefde maar iets te gebeuren en mijn energie-niveau kelderde weer naar beneden.
Toen ik vijf jaar geleden geveld werd door een hersenschudding heb ik na die tijd heel langzaam, stapje voor stapje weer dingen op moeten bouwen. Ik dacht dat dat eenmalig was en dat ik daarna wel weer verder kon in mijn oude tempo, waarbij overdag een keer plat uiteindelijk heel normaal geworden was. Ik stond het mezelf toe, ik accepteerde dat ik het nodig had en dat gaf me rust.
Vorig jaar zijn we verhuisd en ons huis werd verbouwd, een intensieve periode, maar ook heel gezellig. We kampeerden in ons eigen huis en reisden van kamer naar kamer. De bouwvakkers over de vloer gaf bedrijvigheid en een hoop gezelligheid. Ik genoot ervan, maar merkte ook dat, hoe langer het duurde, hoe meer ik inleverde op mijn energie. Maar ik bleef gewoon doorgaan, ik had immers mijn energie weer opgebouwd en het ging al een hele poos best goed toch?
Helaas knapte ik weer niet op en nu, na ruim een jaar modderen snap ik waarom; ik heb mezelf weer niet serieus genomen. Ik dacht dat ik wel klaar was, dat ik snapte hoe het werkte, dat ik door me ‘bewust’ te zijn van hoe ik leefde vanzelf weer in staat zou zijn om meer te kunnen. Ik moest schijnbaar geduld hebben....
Het keerpunt kwam eigenlijk toen iemand tegen me zei: ‘weet je wel hoeveel impact NAH (niet aangeboren hersenletsel) kan hebben op je leven? Jij gaat maar door, terwijl er veel in jullie gezin gebeurt in het afgelopen jaar’ (de verhuizing en verbouwing, we hebben een hoogbegaafde drop-out thuis, die op het moment overigens helemaal zijn eigen weg loopt en zielsgelukkig is :-), we verloren plotseling een dierbare uit de familie en mijn man had wat uitdagingen op het werk...) Diegene vervolgde: ‘in die omstandigheden zou iedereen moe of opgebrand kunnen raken en jij denkt nog steeds dat jij het gewoon vol moet houden. De druk moet van de ketel!’
Het zette me aan het denken en ik moest diegene gelijk geven. Ik was zo aan het vechten om op de been te blijven. Zo de schijn op aan het houden dat ik het wel vol kon houden... maar wie moest ik daar zo van overtuigen? Mezelf, want ik wilde niet falen.... ik wilde laten zien dat ik alles wel aan kon, dat ik rust in mezelf had gevonden, dat ik kon toelaten wat er was.... maar ondertussen zette ik mezelf enorm onder druk.
Ik besloot om naar de basis te gaan kijken van wat speelt bij vermoeidheid: slapen. Ik ben altijd een hele lichte slaper geweest en heb dat voor lief aangenomen. Ik besloot me hier eens in te gaan verdiepen en kwam eerst uit bij binaural beats. Je vindt er heel veel van op youtube en ik ging luisteren naar deze muziek als ik ging slapen. Ik merkte dat het effect op me had, al vond ik het slapen met oordopjes in niet erg plezierig. Ik begon ook te lezen over dag- en nachtritmes, over slapen overdag en over de verschillende fases van je slaap. Voor mij werd steeds duidelijker dat ik niet goed in mijn diepe slaap kom. Dit kon door verschillende dingen komen, waar ik allemaal naar wilde gaan kijken.
Twee redenen van slecht slapen kunnen zijn:
- de hoeveelheid licht in je slaapkamer; hoe donkerder je slaapt, hoe beter
- als je veel stress ervaart (en dat doe je al als je moe bent of bv veel pijn hebt), dan stijgt je corisol niveau (stresshormoon), dit hormoon kan ervoor zorgen dat je ook niet goed slaapt. Hierover zal ik binnenkort wat meer schrijven.
Ik ging over tot actie en kocht een slaapmasker. De eerste nachten vond ik het wat benauwend, want als ik wakker werd was het zo donker dat ik soms niet goed wist waar ik was, totdat ik beseft: ‘oh ja, dat masker’. Maar het wende snel. En wat merkte ik na een paar nachten? Ik sliep veel beter door!
Ik word nog wel een aantal keer wakker per nacht, maar lig dan niet meer uren wakker. Ik doe mijn ogen dicht en slaap meestal gewoon weer verder! Ik knap er nog niet zienderogen van op, maar geniet wel veel meer van de nachten, want voorheen ging ik vaak met tegenzin naar bed omdat ik wist dat ik waarschijnlijk weer een aantal uren wakker zou liggen. Sinds ik met slaapmasker slaap is dat niet meer gebeurt!
Dus stap 1 was simpel, met al fijn resultaat!
