Moe, moe, moe.... deel 2: een slaapmasker
Ik heb de afgelopen jaren veel gedaan op gebied van bewustwording, acceptatie, angsten aangaan, vergeving, toelaten vs loslaten en overgave. Steeds op zoek naar blokkades die ik nog tegen kwam en van daaruit levend in de overtuiging dat ik me beter zou gaan voelen als ik alles onder ogen was gekomen wat me (soms al jarenlang) dwars zat.
Door de jaren heen merkte ik dat ik veranderde. Het voelde als thuiskomen bij mezelf. Ik werd veel rustiger van binnen. Ging meer van mezelf houden, accepteerde meer, gaf mijn grenzen veel beter aan. Ik leefde veel bewuster, kon intenser genieten van kleine dingen, leerde beter relativeren en durfde meer mijn eigen pad te gaan.
‘Overal’ las ik dat je door oud zeer te helen, pijn en ongemak in het heden aan kon pakken. Ik merkte dat het op veel vlakken zo werkte en besefte hoeveel vrijheid het me gaf dat ik leerde vergeven. Ik voelde geen wrok of negativiteit meer over situaties in het verleden en bleef niet meer hangen in: ‘ja maar, hij of zij heeft me dat aangedaan’. Maar... ik bleef moe.
Ik had wel periodes dat ik me fitter voelde, maar die periodes waren doorgaans kort en er hoefde maar iets te gebeuren en mijn energie-niveau kelderde weer naar beneden.