Moe, moe, moe.... deel 4: rust!
De therapeut waar ik naartoe ging voor de RGM (Ronnie Gardiner Methode) concludeerde na de intake en het lichamelijk onderzoek dat ik eigenlijk helemaal geen reserves meer in mijn lichaam had. ‘ Je hebt net genoeg energie om, met een rustpauze, de dag door te komen. Op deze manier tank je niet bij en vul je je reserves niet aan’, zo verwoordde zij het.
En hoewel ik meteen wist dat ze gelijk had, kwam het hard aan bij me...
Toen ik vier jaar geleden voor het eerst bij de osteopaat kwam zei hij precies hetzelfde: ‘ je hebt totaal geen reserves meer in je lichaam’. Destijds was ik met veel rusten en hele langzame opbouw van activiteiten weer op een niveau gekomen dat ik de dagen goed door kon komen. (Voor mijn doen dan, want super energiek zal ik misschien nooit worden...)
Nu, terug kijkend op het afgelopen jaar dat in teken stond van een school-dropout-zoon, een overlijden, uitdagingen op het werk van mijn man en mijn vermoeidheid, leek het me eigenlijk niet zo raar dat ik inderdaad weer op nul stond qua reserves. Waarom modderde ik dan toch steeds zo door? Waarom had ik dit zelf niet gezien? Waarom had ik er zo’n aversie tegen om meer mijn rust te pakken?
Bedankt voor de leuke tip van Yoors!