Gisteren kwam de vraag langs op FB: " Wat zou je doen als je meer moed zou hebben?"
In de comments werden prachtige intenties verwoord. Voor de meeste was niet eens zoveel moed nodig, maar ik begreep heel goed waarom deze niet gemanifesteerd werden.
De vraag rees natuurlijk: "waarom doe je dat dan niet?"
Deze bleef de hele dag hangen bij mij.
Waarom mis ik de moed om te zeggen waarom ik alles voor mijn 'familie' over heb (kinderen, paarden, honden), waarom ik mensen niet vertrouw, waarom ik het onderwijs verfoei , maar wel mijn kind naar school laat gaan, waarom ik geen ziektekostenverzekering wil, maar er wel voor betaal met boete, waarom ik de dieren van een onwetend mens niet wil verzorgen, waarom ik hulphonden dierenmishandeling vind, waarom ik alleen mijzelf durf te zijn in contact met dieren, waarom ik niet stem en alle overheidsadvies wantrouw, waarom ik niet sport en alles zelf onderzoek, waarom wij geen medicijnen gebruiken, waarom........waarom....
Omdat ook ik chantabel ben, bang ben om mijn dierbaren te verliezen door afgunst, onwetendheid, wraak, domheid, de macht van het geld,
Dus houd ik mijn mond, knik af en toe vriendelijk, zeg ja en amen, tel eens een keer tot 10, zucht heel vaak en rol stiekem met mijn ogen, knipoog naar mijn kind en speel soms een spelletje mee.
Af en toe ontmoet ik iemand die het begrijpt en luistert en vragen stelt en dan ontstaat er ineens een verbinding
Gek genoeg zijn het vaak 'dementen', 'autisten' en andere gevoelswezens
