Moederdag, ik heb er geen zin in...
Ik weet het.. het is nog ver weg.. maar mijn zusje vroeg mij naar moederdag en wat ik wilde doen voor mijn moeder.. nou heel eerlijk.. ik heb er geen zin in en ik was het bestaan ervan gewoon even vergeten gezien mijn oudste dochter uit huis is.. gezien de vaders toch niet eens eraan denken.. en de kids me er ook nog niet aan herinnerd hadden, in mn hoofd bestond het gewoon eventjes niet..
Maar dus, moederdag.. ik zie er enorm tegen op.. en ik weet het ik weet het echt wel ik heb zelf ook een moeder, en ik weet omdat ik zelf moeder ben hoe het is als je 'vergeten' word of voelt.. maar aan de andere kant, ik kan toch prima uitleggen waarom het voor mij nu zo dubbel voelt.. pfff ik zit er zo over in.. het is niet niks want ik vind moeder dag zelf ook niet niks, daarom baal ik er ook allemaal zo van, dat het nu voor mij zo weinig voorsteld en betekend, altans, zo voelt het.. ik heb er geen zin in,, ik wil onder een steen kruipen..
MIJN dochter zit dadelijk lekker gezellig moederdag te vieren met iemand die ze mama noemt, waarvan ze over een tijd ook zal denken dat het haar mama is als het zo nog even door gaat.. maar het is mijn dochter, ik heb haar gebaard, en ik vecht al haar hele leventje voor HAAR!! niet mezelf maar voor haar.. en ze is niet bij mij.. en voorlopig ga ik haar niet meer spreken, gezien ik er zelf aan onderdoor aan het gaan ben...
en noem me dan maar een egoist, maar ik moet ook blijven staan voor mijn andere kinderen, want ik merk dat alles me opbreekt en ik het gewoon niet trek. en ik heb er nog twee.. die hun stabiele basis wel bij mij hebben en hechting wel bij mij hebben en waar ik wel voor kan zorgen en vechten. en die keus heb ik ook gemaakt,
gezien er buiten mijn oudste dochter nog veel meer gaande is op dit moment in mijn leven heb ik de moeilijkste keus ooit moeten maken en het moelijkste ooit moeten bekennen, ik kan geen moeder op afstand zijn, nu niet niet. ik kan niet aan wat er allemaal met mijn kind gebeurd en gedaan word en ik alleen kan toekijken, ik trek het niet om niet gehoord te voelen.. om me omver gewalst te voelen en mijn kind kapot zien gaan en daaronder neutraal blijven, ik kan het gewoon niet.. en respect als je het wel kan.. dat meen ik..
Wie weet hoe het volgend jaar weer is. Komt tijd komt raad. Jouw
moeder moet het ook maar begrijpen. wat voor hulp heb je eigenlijk
helemaal van haar gehad in hele moeilijke tijden. Zo'n moeder is ook
helemaal niet geweest. Net hoe het mevrouw uitkwam. Meis heel veel
sterkte. Je doet het goed. xxxxx
Laat het gewoon aan je voorbijgaan, moeder ben je in je hart, en moederdag vieren is voor velen een traditie, voor weinigen een oprecht eerbetoon.
Mijn kinderen tonen het me ganse jaar door, en dat is wat telt.
Maar voor jou en je specifieke situatie zou ik zeggen, heel veel sterkte en wees trots op wie je bent en wat je wel bereikt hebt, dat is zeker de moeite!!!
Enne elke dag is moederdag, niet alleen die ene zondag in mei.
Knuffel!