MIJN MONDKAPJE...hoe lang nog?
Daar gaan we weer, we zijn vandaag weer samen, noodgedwongen van lijf tot lijf en maar liefst uren aan één stuk.
Ik tel de minuten en mijn verlangen groeit naar het moment waarin ik je straks weer letterlijk van mijn hoofd afruk.
Met grote tegenzin neem ik jou voor de zoveelste keer in mijn handen.
Ik adem diep in en uit en laat jou zachtjes tegen mijn gelaat belanden.
Jouw ‘huid’ voelt zo onschuldig en aangenaam zacht.
Je bent beschermend en mijn gevoelens van afkeer tegen jou had ik zelf ook niet zo verwacht.
Zonder jou kan ik nu niet werken
en eigenlijk moet ik super blij zijn, dat je mij komt versterken.
Je biedt mij bescherming en zo dus ook aan alle naasten om mij heen…
Ik wil niet ondankbaar klinken, maar weet je…ik draag er liever geen.
