Daar gaan we weer, we zijn vandaag weer samen, noodgedwongen van lijf tot lijf en maar liefst uren aan één stuk.
Ik tel de minuten en mijn verlangen groeit naar het moment waarin ik je straks weer letterlijk van mijn hoofd afruk.
Met grote tegenzin neem ik jou voor de zoveelste keer in mijn handen.
Ik adem diep in en uit en laat jou zachtjes tegen mijn gelaat belanden.
Jouw ‘huid’ voelt zo onschuldig en aangenaam zacht.
Je bent beschermend en mijn gevoelens van afkeer tegen jou had ik zelf ook niet zo verwacht.
Zonder jou kan ik nu niet werken
en eigenlijk moet ik super blij zijn, dat je mij komt versterken.
Je biedt mij bescherming en zo dus ook aan alle naasten om mij heen…
Ik wil niet ondankbaar klinken, maar weet je…ik draag er liever geen.
Je bent benauwend, ik snak soms zo naar zuurstof en een klein beetje frisse lucht.
Als wij samenwerken zoek ik en dit klinkt best wel tegenstrijdig, in de wc vaak even mijn toevlucht.
Daar waar de lucht juist gevuld is met geuren die ons niet aangenaam verblijden,
weet ik het dragen van jou, heel even te vermijden.
Het is niet gelogen, het is echt waar!
Het dragen van jou, mijn mondkapje valt mij behoorlijk zwaar.
Na uren mag ik nog nagenieten van jouw drukplekken in mijn huid en ook voel ik een soort van snijranden achter mijn oren, je doet me zeer.
Nee, ik weet dat je het goed bedoelt en ik ben je ook echt waar dankbaar, maar na de Corona, ja na de Corona zie ik jou het liefst nooit meer.
Dit gedicht draag ik op aan alle zorgmedewerkers en ik vraag u, het zo veel mogelijk te delen.
Wij doen dit echt niet voor onze lol, dus ALSJEBLIEFT BLIJF WAT MEER THUIS, ik hoop met heel mijn hart ♥, dat het u ook wat kan schelen. door: een Stem van Gedachten www.angelienahuis.nl / info.angelienahuis.nl
Tags: #mondbescherming#ziekenhuis#mondkapje#corona#zorg#ouderenzorg
