Het Eigenheemer mysterie

Een spannend, mysterieus verhaal.

Op een regenachtige dag zag ik haar voorbij komen. Ze keek ietwat verwilderd onder haar, flink over haar voorhoofd gezakte, capuchon. Ze liep met grote passen met haar dunne, groen gelaarsde benen. Ze had iets van een angstige haas, maar ook wel iets van een vastberadenheid over zich. Wat zou ze gaan doen? Ze had wel mijn nieuwsgierigheid gewekt, nu ik haar, per toeval, mijn huis voorbij zag benen. Wat was ze van plan?

Veel contacten had ik niet op de buurt, enkel de buurvrouw naast me. Zij wist nog wel het één en ander te vertellen over deze buurt en de geschiedenis daarvan. Ze woonde hier al zo’n 25 jaar en had met een paar mensen wel contact. Ik sprak haar zelf misschien eens in de 2 tot 3 maanden. Ik ben nogal op mezelf en behoor absoluut niet tot de socialen van de buurt. Ik verschijn niet op buurtbijeenkomsten of vergaderingen. En dat is prima zo, ik word niet gemist en ik mis het niet.

Maar nu was het dan wel afwachten op een goede gelegenheid om mijn buurvrouw eens te vragen naar deze vrouw. Nee, we gingen niet bij elkaar op de koffie, we spraken elkaar alleen bij toeval, werkend in de tuin , of bij het leeghalen van de brievenbus, of wanneer we elkaar troffen als we gelijk thuiskwamen of weggingen. Soms waren de gesprekken niet langer dan 5 minuten, soms duurden ze wel wat langer en vergaten we de tijd.