Afgelopen zondagavond met mijn schoonmoeder ( bijna 83 jaar) naar haar zwager die jarig was, hier vandaan normaal gesproken 15 min met de auto. We kwamen na 5 kwartier aan.. aan de ene kant wegopbrekingen dus geen doorgang en aan de andere kant brug gesloten ivm warmte. Schoonmoeder ondertussen mopper de mopper in de auto, en “ als we nu eens zus of zo”

Uiteindelijk dus aangekomen, gelijk begon ze tegen haar zwager mopper de mopper over de rit er naar toe, dus ik er maar over heen en gefeliciteerd met je verjaardag hé .De rest van de avond praat over ziektes en ziekenhuizen, haar eigen wee ( terwijl het op het ogenblik juist heel goed met haar gaat) en dat er net voor haar man overleed ( nu 3 jaar geleden) een andere therapie ontdekt was en dat hij daardoor misschien nog wel had kunnen leven, met nog even de nadruk dat hij ook veel te jong was overleden ( hij is 81 jaar geworden)

Ik zat erbij en hoorde het geheel met verbijstering aan, daar zat ik.. en opeens zei ik.. “ wat is jong, iedereen wil misschien graag in redelijke gezondheid 100 jaar worden, maar er zijn ook mensen die écht heel jong overlijden, mijn moeder was 55 jaar dát is jong!” Ik schrok van mijzelf, had het toch maar even gezegd.

De avond verliep over het algemeen verder met negatief praat en bijna terug bij haar huis heb ik haar nogmaals gezegd dat je tot op oudere leeftijd nog van alles kunt genieten, en dat “jong “ in mijn omstandigheden/ beleving toch héél anders is, en dat ik mij aan zulke opmerkingen erg stoor, maar dat dat mijn mening was!Waarop schoonmoeder nog zei dat ze toch ook nog wel dankbaar was dat ze elke dag nog op kon staan

Thuis aangekomen vroeg mijn dochter hoe het was geweest , met tranen in mijn ogen haar verteld dat het een vreselijke negatieve avond was, dat ik zoiets niet verwachtte op een verjaardagsfeest!

Ik kon natuurlijk nooit slapen, hoe een stralend dag zo kon veranderen! Wat kost zoiets negatieve energie zeg!