Introductie

Als ik vinyl zoek doe ik dat op verschillende manieren. Soms ben ik duidelijk op zoek naar een album of artiest, maar heel vaak ga ik gewoon op pad en dan kan het zomaar zijn dat je leuke platen aantreft. Ik bezoek kringlopen, vinylzaken, beurzen. Niet alleen de muziek vind ik belangrijk. Ik ben ook enorm gek op de afbeeldingen van hoezen. Soms koop ik ook platen alleen al om de hoes. Zo ook deze keer toen ik op pad ging naar één van mijn favoriete kringloopwinkels. Er stond een plaat in het schap die direct mijn aandacht trok.

Ik wist bijna zeker toen ik de hoes zag dat het muziek uit de jaren70 zou betreffen en wat ik dacht klopte. Een plaat uit 1972. Ik had deze hoes nog niet eerder gezien, maar hij trok mijn aandacht. Het zag er kunstig uit. Een vrouw op een schommel zag ik snel in een flits en de kleuren zo vrolijk. Ik besloot hem op de gok mee te nemen, zeker ook omdat ik de naam en titel van het album zo niet één, twee, drie keer herkende.

Eenmaal thuisgekomen besloot ik mij meer te verdiepen in de plaat. Het eerste wat ik natuurlijk altijd doe is de plaat bij thuiskomst beluisteren. Nou dat was toch mooi toen ik hem opzette. Wauw, wat een sound. Alsof de band in mijn huiskamer aan het spelen was. En die stem van de leadzanger. Ik ga je in deze blog meer vertellen over de band, het album, de prachtige hoes van het album. Lees lekker mee over deze mooie aanschaf.

Little Feat

Zanger en gitarist Lowell George en bassist Roy Estrada maakten in 1969 deel uit van de Frank Zappa Mother’s of Invention, ook wel later bekend als The Mothers. Roy Estrada maakte sinds 1964 al deel uit van deze band en Lowell George werd later, in 1968 om precies te zijn door Frank Zappa ingehuurd om de plek van gitarist Ray Collins op te vullen. Zappa en George kenden elkaar al eerder uit voorgaande jaren, nadat ze al eens samen hadden meegedaan in een talentenshow in 1960 en ze hebben ook enkele demo’s met elkaar opgenomen wat op dat moment nog niet echt succesvol bleek te zijn. Eind 1969 stopte Zappa’s band.

Lowell George en Roy Estrada besloten om samen door te gaan en richtte de rockband Little Feat op. Overigens Zappa moedigde Lowell aan om de band op te richten. Richie Hayward werd als drummer aan de band toegevoegd en de band werd compleet met toetsenist Bill Payne. De naam van de band ontstond nadat de moeder van drummer Jimmy Carl Black die voorheen deel uitmaakte van de Frank Zappa Mother’s of Invention een opmerking maakte over de kleine voeten en schoenmaat van Lowell George. Echter koos de groep niet letterlijk voor de naam kleine voet, maar maakte er een mooie combinatie van door het woord “kleine” met verwijzing naar de voet te maken en het woordje “voet” veranderden ze in feat als eerbetoon aan hun grote inspirators The Beatles.

Ze wilden net zoals the Beatles de letters e en de a hebben in hun woord feat. De muziek van deze Amerikaanse rockband bestond uit verschillende muziekstijlen, namelijk rock ’n roll, verschillende rockstijlen, zoals bluesrock, countryrock, funkrock, jazz, fusion, blues en folk. Een interessante mengeling aan stijlen. Er werden twee studio albums gemaakt. In 1971 kwam het eerste album Little Feat uit, in 1972 de tweede getiteld Sailin’ Shoes, het door mij gekochte album. Dit album ga ik verderop in deze blog uitgebreid bespreken.

Roy Estrada verliet in 1973 de band en Kenny Gradney kwam voor hem in de plaats. Ook werd de band uitgebreid met nog een paar muzikanten, namelijk gitarist Paul Barrère en percussionist Sam Clayton. In 1973 kwam hun derde album Dixie Chicken uit. Muziekcritici waren enthousiast over dit album, maar het album werd niet goed verkocht. Later wel. Het vierde album Feat’s Don’t Fall Me Now werd beter ontvangen en vanaf dat moment werden ook de daaropvolgende albums goed ontvangen. Ook trad de band op in 1976 in Nederland op het muziekfestival Pinkpop. Toch rommelde het binnen de band en Lowell George wilde een andere koers varen en in 1979 gaf hij aan te stoppen met de band en een solocarrière te starten. Ook had hij een slechte gezondheid. Hij kampte met overgewicht en leed aan hepatitis.
Tijdens zijn promotour van zijn eerste soloalbum Thanks, I’ll Eat It Here in juni 1979 overleed hij aan een hartaanval. Hij werd slechts 34 jaar.


Voordat de band besloot te stoppen werd het album Down on the Farm waar Lowell George ook aan had meegewerkt nog uitgebracht. Daarna gingen de overige bandleden ieder hun eigen weg. In 1987 kwamen de oud bandleden weer bij elkaar en begonnen opnieuw weer met muziek maken en maakte diverse albums. Ook Fred Tackett werd aan de band toegevoegd. En zanger en gitarist Craig Fuller. Van de oud bandleden zijn drummer Richie Hayward en zanger en gitarist Paul Barrère helaas inmiddels ook overleden. Voor drummer Richie kwam in 2009 Gabe Ford in de plaats. Voor Paul Barrère kwam Shaun Murphy in de plaats. De band is tot op heden nog actief.
Voor concertschema zie deze link https://www.viagogo.nl/Concert-Tickets/Rock+Pop/Little-Feat-Kaartjes

Eén van de bekendste nummers van de band is het nummer “Willin” die op verschillende albums van hun staan en ook veel gecoverd is door verschillende artiesten, waaronder Linda Ronstadt op haar album Heart Like a Wheel, The Byrds, Black Crowes. Het nummer is geschreven door Lowell George en werd door hemzelf uitgevoerd. Hij speelde en zong dit lied tot 1972 al eerder samen met Ry Cooder. Vanaf 1972 werd het nummer met de bandleden van Litte Feat gespeeld.

Little Feat Tickets

Little Feat Albums

Verschenen albums

1971 – Little Feat
1972 – Sailin’ Shoes
1973 – Dixie Chicken ( het nummer Dixie Chicken werd hun beste nummer ooit en ook het beste album )
1974 – Feats Don’t Fail Me Now
1975 – The Last Record Album
1977 – Time Loves a Hero
1979 – Down on the Farm
1988 – Let it Roll ( genomineerd voor een Grammy Award voor Best Rock Performance Group with Vocal )
1990 – Representing the Mambo
1991 – Shake Me Up
1995 – Ain’t Had Enough Fun
1996 – Under the Radar
2000 – Chinese Work Songs
2003 – Kickin’ It at the Barn
2008 – Join the Band
2012 – Rooster Rag

Live albums

1978 – Waiting for Columbus ( beste live album )
1996 – Live from Neon Park
2000 – Extended Versions
2000 - Waiting for Columbus heruitgave
2001 – Late Night Truck Stop
2002 – Live at the Rams Head
2003 – Down Upon the Suwannee River
2005 – Highwire Act Live in St. Louis 2003
2005 – Barnstormin’ Live Volume One
2005 – Barnstormin’ Live Volume Two
2007 – Rocky Mountain Jam
2014 – Live in Holland 1976 – Pinkpop 1976

In 1975 was er een liveconcert van Little Feat in de Jaap Edenhal in Amsterdam.

Lowell George

De Amerikaanse zanger Lowell Thomas George werd geboren op 13 april 1945 in Hollywood, Californië. Hij was een zoon van ontwerper en bontmaker Willard H. George die bont leverde aan Hollywood filmstudio’s. Lowell George ging al op jonge leeftijd muziekinstrumenten bespelen. Zijn eerste muziekinstrument die hij bespeelde was de mondharmonica. Gevolgd door de gitaar en fluit. Verder kon hij ook spelen op de saxofoon, sitar en shakuhachi. Dit Japanse instrument was een fluit van bamboe en had een unieke sound die je later in de jaren 80 regelmatig hoorde in popliedjes en filmmuziek, onder andere in de film Karate Kid II en III.

Naast zanger was Lowell George ook songwriter, gitarist en producer. In 1965 had hij zijn eerste band The Factory, waarmee hij een single uitbracht getiteld “Smile, Let Your Life Begin. Daarna volgde de samenwerking met Frank Zappa and The Mothers of Invention en Little Feat. Frank Zappa was lovend over Lowell George en noemde hem één van de meest getalenteerde musici in de muziekindustrie.

Zappa had wel moeite met Lowell’s drugsgebruik en er kwam onenigheid tussen de twee vanwege het feit dat Lowell marihuana gerookt zou hebben tijden s zijn tijd in de The Mothers of Invention band, maar anderszijds werd beweerd dat de reden van ontslag zou zijn omdat het nummer “Willin” over drugs gaat. Voor Lowell was het in elk geval een reden om te stoppen bij Zappa en de band Little Feat op te zetten. Het nummer “Willin” is in de loop der jaren één van de beste truckersongs geworden. Lowell George haalde zijn inspiratie ook uit de tijd dat hijzelf werkte bij een benzinepomp en regelmatig truckers tegenkwam die onderweg waren. In dit liedje beschrijft hij het leven van een truckchauffeur.

Album Sailin' Shoes

Zoals ik in het begin van deze blog al aangaf kocht ik dit album. Mijn eerste indruk was al goed en besloot om eens goed naar deze plaat te luisteren. Het is een verrassende mix aan muziekstijlen die je hoort. Blues, rock, country, folk. Je hoort ook regelmatig de slidegitaar die gebruikt wordt in met name de blues nummers. Sommige liedjes zijn live opgenomen, andere niet. Dat maakt de plaat ook divers.
Het album heeft totaal 11 nummers en duurt in totaal 37:56. Niet echt heel lang, maar het is het zeker waard.

1. Easy to Slip 3:22
2. Cold Cold Cold 4:01
3. Trouble 2:19
4. Tripe Face Boogie 3:16
5. Willin’ 2:57
6. A Apolitical Blues 3:28
7. Sailin’ Shoes 2:53
8. Teenage Nervous Breakdown 2:13
9. Got No Shadow 5:08
10. Cat Fever 4:37
11. Texas Rose Cafe 3:42

Het is dat producer Ted Templeman die werkzaam was bij Warner Bros. en tevens drummer enorm fan was van drummer Ritchie Hayward van Little Feat. Hij was ook gecharmeerd van de getalenteerde Lowell George. Hij noemde de bandleden monsters in de muziekwereld. Little Feat valt zeker ook onder cultmuziek. Vanwege het feit dat hun muziek zo artistiek en eigentijds was met fenomenale akkoorden, gitaarloopings op slidegitaar. Ze werden ook wel genoemd in vergelijking met The Band die ook traditionele muziek maakten en ook verschillende muziekinstrumenten bespeelden.

Hij volgde de band al een tijdje en ondanks dat hun eerste album Little Feat niet goed werd ontvangen bij het publiek en Warner Bros de groep wilde laten vallen had Ted er vertrouwen in om met ze samen te gaan werken zeker toen het nummer Easy To Slip gespeeld werd kregen ze bij Warner Bros. al snel in de gaten dat ze groep toch maar moesten behouden. Toen ik het nummer voor het eerst hoorde moest ik gelijk denken aan de Eagles. Het was in ieder geval een commercieel nummer in het gehoor wat je zeker op de radio zou draaien. Ted Templeman werkte onder meer ook samen met de Doobie Brothers en Van Morrison, Carly Simon, Van Halen, Eric Clapton, Aerosmith.

Het nummer ‘Willin’ is ook één van Teds favoriete nummers van deze plaat, temeer ook omdat deze versie dit keer alleen door Lowell George wordt uitgevoerd en niet samen met Ry Cooder. De tekst van het liedje komt nog meer binnen omdat Lowell het veelal opzegt gedurende de song, ondersteunt door het pianospel van Bill Payne. Het nummer Cold, Cold, Cold vind ik zelf het mooiste en gevoeligste nummer van de plaat en ik krijg kippenvel van het spel op zijn slidegitaar in combinatie met het pianospel. En ook de verrassende maten waarin gespeeld wordt. Eigenlijk heb ik nog nooit zoiets unieks gehoord. De achtergrond zang wordt door Debbie Lindsey verzorgd. Dit nummer schreef hij in zijn eentje tijdens een verblijf op zijn hotelkamer in Houston.

Het liedje Trouble is dan weer een soort ballad wat je hoort. Dat is het leuke aan dit album, het gaat alle kanten op, waardoor je steeds verrast wordt. Als je even lekker uit je dak wil gaan dan is het uptempo boogie nummer zeker een aanrader, het vierde nummer van de plaat Tripe Face Boogie. Ook weer die slidegitaar en riffs in combinatie met piano en natuurlijk het fantastische drumspel van Ritchie en het prachtige keyboardspel van Bill Payne. Het deed mij ook aan Supertramp denken op sommige momenten als ik zijn keyboard hoorde. Dit is zeker één van mijn favoriete nummers van dit album.

Voor het nummer A Apolitical Blues werd muzikant, composer en producer Roy Elliot gevraagd voor het gitaarspel. In het nummer Teenage Nervous Breakdown gooit de band ook weer alle registers open en hoor je de gitaar in ware toonhoogte stijgen. Gevolgd door het rustige nummer Got No Shadow die een goede aanvulling is voor de balans van dit album. Dat geldt ook voor het nummer Cat Fever die ook lekker relaxed in het gehoor ligt. Het laatste nummer van het album Texas Rose Cafe is vernoemd naar de hippie cafe/bar tent die de groep bezocht tijdens een trip in Houston.

Het complete album kun je hieronder beluisteren.