My fitness journey - Het begin - Eten
Alarmbellen
Het lijkt met het beste om te beginnen bij de vraag waarom ik besloten heb mijn fitness journey te starten. Het is dan belangrijk om te weten dat mijn familie altijd een geschiedenis van overgewicht gehad heeft. Mijn moeder en mijn twee oudere zussen hebben elk de controle over hun gewicht verloren, waarna een maagverkleining de enige oplossing leek te zijn. Ik weet dat velen tegen dikke mensen aankijken als lui en ongemotiveerd, maar geloof me als ik zeg dat het heus allemaal niet zo makkelijk is als het lijkt. Misschien heb je zelf het gevecht tegen de kilo's wel eens meegemaakt en besef je dus zelf hoe moeilijk het is. Misschien heb je zelfs gewonnen, in dat geval mag je ontzettend trots op jezelf zijn, want het is echt niet makkelijk. Alles behalve.
Dik zijn hangt van heel wat factoren af. Natuurlijk heeft het te maken met wat je eet en hoe vaak je beweegt, maar het is voor sommige mensen niet zo makkelijk daar verandering in aan te brengen. Graag wil ik even uitleggen hoe het voor mij is: ik zit nu in mijn 2e bachelor psychologie aan de universiteit Gent. Sinds ik op de universiteit zit, heb ik het heel wat drukker dan voorheen en soms heb ik het gevoel dat het leven me wat inhaalt en ik moet rennen om het bij te kunnen houden. Er gebeuren zoveel dingen om me heen. Ik probeer goed te studeren, terwijl ik ook probeer piano te leren en ondertussen is het belangrijk een sociaal leven te blijven behouden. Een van de belangrijkste factoren van mijn drukke dag is ook het feit dat ik pendel tussen school en thuis, wat al snel 3 uur per schooldag inneemt. Thuis eten is niet altijd even makkelijk, wat er ook voor zorgt dat er vaak eten gekocht wordt onderweg en dat is niet altijd het gezondste natuurlijk.Ik begon steeds minder aandacht aan mijn eten te schenken en zonder het te beseffen at ik steeds meer en vaker. Mijn avondeten werd snel naar binnen geschrokt, zodat ik terug verder kon met mijn bezigheden. 's Avonds werd er vaak nog een zakje chips open getrokken of een ijsje uit de vriezer gehaald. Kortom: het liep uit de hand.
Nu ben ik er altijd best bewust van geweest dat ik op mijn gewicht moet letten. Dit dus omdat mijn gezin zo'n voorgeschiedenis heeft van obesitas. Zelf had ik best veel geluk met het feit dat ik rond een redelijk gewicht bleef hangen. Het was geen perfect gewicht (mijn BMI was nog net op de grens te hoog), maar het was goed genoeg aangezien ik daar mooi bleef. Toen ik echter onlangs merkte dat ik plots bijna 10 kg was bijgekomen begonnen bij mij de alarmbellen te ringen. Ik wist dat er iets aan gedaan moest worden, maar wat was een raadsel voor mij. Het was me eerder gelukt om aardig wat af te vallen, maar dat was steeds met een strikt dieet en enkel tijdens de vakantieperiodes. Vanaf dat school begon en die verantwoordelijkheid er weer bij kwam, vond ik de tijd en/of de motivatie niet meer om me aan een strikt dieet en fitnessplan te houden. Natuurlijk kwamen de verloren kilo's er daarna gewoon weer bij.
Gelukkig had ik veel steun van mijn ouders, vooral van mijn moeder omdat zij uit eerste hand weet hoe het is. Het vet rond mijn middel begon mentaal aan me te eten. Ik kon bijna het huis niet meer uit zonder losse trui. Wanneer ik een strakker kledingstuk droeg, voelde ik me verplicht mijn vet met mijn armen te verbergen. Het voelde alsof iemand een spotlight op me had gezet. Natuurlijk viel het niemand echt op, maar in mijn gedachten was het net of mijn vet er langs alle kanten uit kwam puilen.
