MyLife: Honderd sprookjes verder...

Gisteren was het zo ver. Ik schreef mijn 100-ste sprookje. Mijn eerste sprookje verscheen in de vakantie op 17 juni op Yoors (Roodkapje vertelt...) en mijn 99-ste vanmorgen.  Stories: de Witte Wieven waar je ook nog een uitje aan vast kunt knopen. 

Mijn vakantie is dus, ondanks alles, goed besteed. Ik schrijf op dit moment steeds een sprookje voor Yoors en een sprookje privé.

Sprookje nummer 100 komt niet op Yoors, net als de 49 andere die ik tot nu toe (offline) schreef en die wel meerdere keren voorgelezen zijn aan en door kinderen en een groep vrienden/bekenden.

Sprookje no. 100 gaat, net als de Witte Wieven,  over een Gelderse sage (volksverhaal). In de provincie Gelderland zijn nog wel wat bossen en bosjes dus dat is altijd goed voor gespuis (in dit geval weerwolf verhalen).
Jammer genoeg zijn de streekverhalen weinig spannend, ik zou er voor het haardvuur in ieder geval bij in slaap vallen of iets anders gaan doen. Weerwolf of niet. De moraal van dit verhaal is in ieder geval net zoiets als bij Roodkapje: Vertrouw geen vreemdelingen (al was deze dame wel bevriend/getrouwd met de dader, waar zij flink van baalde, maar dat probleem werd in haar voordeel opgelost).
Ook deze dame droeg wat roods op haar hoofd, een sjaal. Dat was nog niet eens zo heel lang terug heel normaal in Nederland. Je haar bleef in ieder geval lekker schoon en zat altijd netjes. Ze waren er ook in allerlei kleuren en maten en werden niet standaard oubollig om het hoofd geknoopt. Je kon er dus best de blits mee maken.