Met een lucifer in mijn hand kijk ik naar het tafelkleed, waar ik vorige week in de winkel zéker 3 kwartier naar heb staan kijken. Nu kan ik het niet meer.

Het lijkt alsof ik in een slecht tv-programma terecht ben gekomen, een slechte soap die zich maar blijft afspelen in mijn hoofd zonder dat er een einde aan lijkt te komen. Met een botte schaar heb ik een flink gat in het tafelkleed geknipt. Uit woede, want ik ben nog nooit zo boos geweest. Heel mijn toekomst is in duigen gevallen, want jij vond het nodig om je nieuwe verovering mee te nemen naar ONS huis om daar op ONS tafelkleed ik-weet-niet-wat te doen met háár!

Ik sta met het tafelkleed buiten op de mat. De fik erin! Weg ermee!! Dit voelt goed!

Als ik later aan de achtertafel, zonder kleed, een bakje yoghurt zit te eten, besef ik me: dit heeft niet geholpen. Dit voelt helemaal niet goed. Het is over en voorbij. Definitief. Ik wil hier niet meer zijn.

Ik ren naar boven, pak snel wat ondergoed, mijn tandpasta, tandenborstel en mijn lenzendoosje, ren naar beneden, de deur uit, spring in mijn auto, rij de straat uit, de stad uit... om nooit meer bij hem terug te keren.....

Nb: dit is fictie hé jongens. :-)