Naar de couveuseafdeling
In mijn vorige blog:je kindje op de neonatologie en wat het met mij deed,heb je kunnen lezen over mijn zoontje's eerste dagen en de moeilijkheden die ik daarin heb ervaren. In dit blog vertel ik je over het vervolg.
Het was zo ver! Samen naar huis! Nou ja zo noemde ik dat, want ik ging naar huis en jij werd getransporteerd met de ambulance naar het ziekenhuis bij ons in de stad, vijf minuutjes van huis. Ik was eerder thuis dan de kleine man in het ziekenhuis was, dat was enorm spannend, zou het goed gaan met de transport, zou hij goed genoeg zijn voor de transport? Het verlossende telefoontje kwam van het Vlietland, uw zoon is goed aangekomen mevrouw.
Opgelucht hing ik op de horror van de dagen in het Sophia ziekenhuis kon ik eindelijk achter mij laten. Hoewel ik erg dankbaar ben dat het bestaat en mijn kanjer er anders niet had geweest, heb ik de ingreep en het verblijf aldaar wel als zeer traumatisch beleefd. Ik was weer thuis, mijn eigen omgeving, wat had ik naar de rust en mijn eigen eiland verlangd, naar mijn eigen bed, geen prikkels van anderen in een nog akeligere situatie, niemand die naar me keek als ik huilde, ik kon het eindelijk allemaal laten lopen, en dat deed ik dan ook.
Opgelucht en zo opgefrist als ik kon zijn vertrok ik naar het ziekenhuis om mijn kleine man in zijn nieuwe omgeving te gaan verzorgen, hij lag er keurig bij, leek op zijn gemakje te zijn en de monitor liet geen afwijkingen zien, er was een heel lief team vol begrip en zorg voor ons, we kregen een formulier wat we in moesten vullen om ons kleintje 24 uur per dag te kunnen zien middels een camera boven zijn bedje (gesponsord door een lokale sportschool dat vond ik wel zo prachtig) ook directe familie mochten we de link geven dus oma, opa en de tantes en oom konden hem ook bewonderen. Zo blij als we waren met de camera en dat we hem konden zien, zo angstig werden we toen hij een paar dagen later stopte met ademhalen, wij waren op dat moment niet in het ziekenhuis maar hadden telkens de cam op de laptop aan, ze hadden de gordijnen moeten sluiten zodat we dit niet konden zien, maar dat werd in allerijl vergeten. Mijn kind stopte met ademhalen, bewoog niet meer, reageerde niet meer, iedereen schaarde zich rond zijn couveuse en hij werd beademd en gereanimeerd, de zak was 2 keer zo groot als hij,waarmee hij handmatig beademd werd. ik verstarde, het duurde even tot het tot mij doordrong, hij is dood, hij is dood aan het gaan, ik moet naar hem toe, NU!
