Leven met een medemens in nood is lastig. Heel lastig. Op zijn zachtst gezegd. Of iemand nu lichamelijk ziek is of geestelijk, er is een probleem in het samenleven. De vraag is hoe je daarmee kunt (leren) leven.

Immers, niet alleen de zieke zelf, maar zeker ook de mensen in de directe omgeving - partner, ouders, kind - hebben er last van. Voor hen kan het aanvoelen als een storm in het leven. Een herfststorm, zo je wilt. En is er dan iemand die naast hèn staat? Iemand die zoveel om hen geeft, dat zij altijd daar terecht kunnen?

Ja, er zijn mantelzorgregelingen. Ja, er zijn diverse sociale dekmantels. Maar dekt dat ook de lading? Is er voldoende ruimte om zich te uiten? Om zelf als naaste van de zieke overeind te kunnen blijven in deze storm? That’s the question!

Loading full article...
Cheers
Gift
Boost
Share to Whatsapp Share to Facebook Share to Pinterest Share to Twitter Share to Telegram Share to LinkedIn Share to Reddit Share with Email

Dana
Ik heb deze al een paar keer eerder gelezen, maar nog niet erop gereageerd. Ja, het is waar dat de partner vaak vergeten wordt in het proces. Dubbele zorgen... 
Reply
Hans van Gemert
Een aangrijpende bijdrage. Zoals je aangeeft, als je wordt geconfronteerd met lijden, dan heeft dat impact op iedereen rond de zieke.
Reply
ElisabethsMagazine
Je hebt er een mooi verhaal over geschreven. Maar het is een asociaal om de partner, kinderen of zelfs buren voor de zorg te gebruiken. Die hele participatiemaatschappij is een gedrocht. Een zieke is gebaat bij professionele zorgverleners die emotioneel niet betrokken zijn. 
Reply
Flying Eagle
Tot op zekere hoogte mee eens.
Maar zeker de partner heeft hoe dan ook met de situatie te maken. En heeft er een eigen weg in te zoeken en te vinden. 
Wat mij opvalt is, dat er vaak wel aandacht is voor de zieke, maar niet (of nauwelijks) voor de directe omgeving, zoals de partner. Vandaar deze bijdrage.
Reply