De verlichting was gedoofd, hier en daar verspreidden de noodlampjes een zwak licht. Na een drukke dag was de rust in het warenhuis wedergekeerd. De kooplustige klanten waren meestal met een flinke buit weer vertrokken, het personeel zat al lang weer thuis en de nachtwaker had zijn eerste ronde gemaakt. Er was geen beweging meer te bekennen, alles was helemaal stil. Hoewel…
In het donkerste hoekje tuurden een paar oogjes de afdeling af, gespitst op onraad. Voorzichtig werden er enkele stapjes gezet. Elke stap werd overdacht, waakzaam flitsten de ogen continue over de hele afdeling. Ontdekking zou beslist tot rampen leiden, het zou betekenen dat de gratis voedselstroom definitief zou blokkeren – of misschien nog erger dan dat.
Op de versafdeling waren alle verse waren opgeborgen in koelcellen of hermetisch afgedekt. Hygiënisch verantwoord, dat wel, maar lastiger te bereiken. Maar de trippelende stapjes werden niet in de richting van de koelcel gezet, ook niet naar de stapels bakken. De koek- en snoepbalie, dat was het doel. Op de grond stond een vreemd en merkwaardig ruikend doosje, maar ook dat werd vakkundig genegeerd. Onder de toonbank, in de verste hoekjes, daar was het te doen. Kruimels en brokjes die van koek en taartjes waren afgevallen hadden zich hier verzameld. Soms, met wat geluk, ook wat brokjes chocolade. Voor Grijsje de Muis een waar feestmaal!
(c)2018 Hans van Gemert
Afbeelding: Pixabay
