Nadenken

Jeetje, wat heeft de laatste EMDR sessie me aan het denken gezet. Het heeft zo ontzettend veel vragen opgeroepen, dat ik ze niet eens allemaal meer weet. Het heeft me ook behoorlijk wat inzicht gegeven, in mezelf, maar ook in alles wat er om me heen is.

Ik heb thuis eens heel bewust om me heen gekeken en kwam tot de ontdekking dat ik inderdaad veel meer foto’s heb staan/hangen van Ylena dan van Mireia. Of dat slecht of verkeerd is, weet ik eigenlijk niet. Maar daar gaat het ook niet om, het is voor mij belangrijk om me bewust te worden van de verhoudingen. Waarmee ik niet wil zeggen, dat ik nu direct maar een deel van de foto’s van Ylena weg ga halen. Of misschien ook wel op termijn… De tijd zal het me gaan leren, hoop ik. Datzelfde geldt voor andere spullen. We hebben in de kamer een vitrine staan met allemaal dierbare spulletjes van Ylena. Deze neemt best wat ruimte in beslag. Doe ik Mireia daarmee tekort? Ik denk het niet, de rest van de kamer wordt namelijk door haar in beslag genomen, door al haar poppen plus toebehoren, knuffels, blokken, knutselspullen etc. Nee, ik doe haar daarmee niet tekort.

Een andere vraag die me ontzettend heeft bezig gehouden, is of ik meer van Ylena hou dan van Mireia. Nou, daar kan ik echt volmondig ‘nee’ op zeggen. Ik hou niet méér van Ylena dan van Mireia. Ik hou van beide evenveel, maar niet op dezelfde manier. Dat kan ook niet, denk ik. Mijn liefde voor Ylena is een hele mooie, dierbare herinnering. Mijn liefde voor Mireia is er eentje die nog elke dag groeit, die nog steeds groter wordt. De liefde voor Ylena groeit niet meer, ik heb haar al mijn liefde gegeven in de ruim tien maanden dat ze bij ons was. Die tijd was zo verschrikkelijk intens, dat we hebben geleefd alsof elke dag de laatste was. Zoveel liefde gegeven, zo ontzettend veel liefde ontvangen. Liefde voor een heel leven, waar we het de rest van ons leven mee moeten doen. Mijn liefde voor Mireia groeit nog dagelijks. Ik hou zoveel van dat kleine droppie, dat het me soms bang maakt, dat het me soms een verschrikkelijke emomuts maakt. Ik kan uren naar dat kleine meisje kijken… Als ze slaapt, als ze speelt, als ze in bad zit, als ze lekker zit te eten, als ze… nou ja, eigenlijk altijd wel. Ze maakt me blij, ze heeft het licht weer laten schijnen, zij heeft het doel terug gebracht in mijn leven. Het licht aan het einde van die intens zwarte, donkere tunnel… Dat is zij…

Nee, dat betekent niet dat ze een vervanging van Ylena is, absoluut niet. Dat kan ook niet trouwens, het zijn twee heel verschillende meisjes. Ze is niks meer en niks minder dat het zusje van Ylena. Dat wat ze ook was geweest wanneer Ylena nog zou leven.

 Lieve Ylena*, lieve Mireia, ik hou ontzettend veel van jullie alle twee!