In mijn vorige deel vertelde ik jullie over de tempels die ik heb gezien. Vanuit Siem Riep reden we door naar Phnom Penh, de hoofdstad van het land. We hebben hier mooie dingen, maar ook griezelige dingen gezien. Deze blog wijd ik met respect aan de bevolking van Cambodja.

De Khmer Rouge

Voordat ik verder ga met de ervaringen van mijn reis, moet ik eerst een stukje geschiedenis vertellen. Wellicht zegt de naam "Khmer Rouge" je iets, wellicht ook niet. Vanaf ongeveer de 1e eeuw van onze jaartelling kent Cambodja al inwoners. Destijds heetten zij anders, maar vanaf het begin van de 9e eeuw werden zij de Khmer genoemd. Tussen 1863 en 1953 werd Cambodja geregeerd door Frankrijk. Daardoor heeft Cambodja nu nog steeds Franse invloeden en Franse woorden. Zo ook het woord "Rouge", wat Frans is voor "Rood".

De Khmer Rouge, ofwel Rode Khmer in het Nederlands, was een militaire tak van de communistische partij die men destijds in Cambodja had. Zij waren al in de jaren 60 actief, maar het ergste kwam toen de leider Pol Pot aan de macht kwam. Pol Pot wilde dat alle inwoners van Cambodja op het platteland werkten. Iedereen werd gedwongen om naar het platteland te verhuizen, er werd tot 14 uur per dag gewerkt, er werden slaven van de mensen gemaakt. Iedereen die niet van het platteland kwam, of zich verzette, werd gestraft. Gedood. Geëxecuteerd. 
Dit alles heeft plaats gevonden in de periode van 1975 tot 1979. Ongelofelijk toch?! De Tweede Wereldoorlog is al lang voorbij en toch kunnen mensen elkaar nog steeds zo iets aandoen. Onbeschrijfelijk.

Het Toul Sleng museum

Tijdens onze reis gingen we in op deze gruwelen die onder andere hebben plaats gevonden in wat nu het Toul Sleng museum is. Ten tijde van Pol Pot was dit de Toul Sleng gevangenis, ook wel S-21 genoemd. Dit was de Security Prison 21, de 21e gevangenis. In totaal waren er honderden gevangenissen waar duizenden mensen gevangen gehouden werden. Mannen, vrouwen en kinderen werden op verschillende verdiepingen van dit oude schoolgebouw gevangen gehouden. Als familie zag je elkaar dus niet en je wist niet of je ouders, broers of zussen nog leefde. Elke dag werd je gemarteld, we zagen de ergste marteltechnieken. In de kamers zag je de originele bedden met martelwerktuigen, met foto's van mensen die hier aan hun verwondingen zijn gestorven. Als je het dan al overleefde, werd je later alsnog geëxecuteerd, in een van de vele Killing Fields.

The Killing Fields

De ervaring bij het Toul Sleng museum had me heel erg aangegrepen. Het was vreselijk om alle foto's en martelwerktuigen te zien. Daarna reden we door naar een Killing Field op een paar kilometer afstand van Phnom Penh. Het Field zelf lag er rustig bij, met veel groen. Maar de gruwelen die zich hier hebben afgespeeld zijn minder fraai. Mensen waren nog geen kogel waard. Nee, men werd soms levend in een massagraf gegooid, wat zo hoog was, dat je er niet uit kwam. Kinderen werden zo lang tegen een boom geslagen totdat ze dood waren. Ongelofelijk.

Loading full article...