NAIEF

Alsof je het over je heen hebt geroepen sinds je het op papier hebt gezet – de kansen verschijnen uit de donkerste hoekjes, op de meest bizarre manieren, met de meest uitgesproken woorden. Het leek heel even alsof de wereld aan je voeten lag, en jij de lakens uit kon delen. De wind waaide jou kant op en het voelde… waanzinnig.

Of je liet het jezelf waanzinnig voelen.

Door te hopen. Door te dromen. Door te doen alsof het allemaal uiteindelijk op vier pootjes terecht zou komen, zonder breuken, of überhaupt schaafwondjes. Hopen en dromen zijn twee bijzondere dingen – maar vergeet niet dat het je maakt, of breekt. In dat geval, heeft het je absoluut gemaakt, en gebroken. Want in welke situatie dan ook, er is er in elk geval een van de twee ten alle tijden aanwezig.

Is het dan zo naïef gedacht dat de kansen die je toegereikt krijgt, of de dromen die je iedere nacht – en dag – na gaat jagen? Hopen op het beste? Hopen op de top, hopen op meer, hopen op het uiteindelijk kunnen zeggen ‘de droom is uitgekomen’? Op het moment doet het er niet toe in wat voor vorm de ‘kans’ zich laat zien – maar puur op hetgeen wat er daarna komen gaat, wat maakt dat dan uit. Sommige kansen zijn er om gegrepen te worden, of het in het goede of het slechte is, zal je niet van te voren weten; maar er is in ieder geval een les te leren.