Jeetje, wat is het koud en nat. Ik kan wel een deken gebruiken. Tijd om in actie te komen. Ik heb al veel te lang buiten rondgezworven. Maar waar moet ik heen? Waar kan ik me verschuilen? Ik ben niet zo groot dus ik heb niet veel ruimte nodig. Ik zou me bijvoorbeeld kunnen verbergen achter een lantaarn of een verkeersbord, maar dat vind ik niks. Ik overwinter graag ergens binnen, waar ik niet nat word. Ik kan natuurlijk onderduiken in een afvalemmer, maar het risico dat die weer wordt geleegd is veel te groot. En ik hou niet van fruitvliegjes. Die irriteren. En irritaties ga ik het liefst uit de weg.
Och, was het maar zomer. Dan danste ik weer als een acrobaat over de waslijn. Dat was een passie van mij. De natuur is mijn circus. Ik maak ook graag gevaarlijke capriolen op een veiligheidspin. Het is een kunst, ik weet het. Ik beweeg me over de kleinste voorwerpen, zelfs ondersteboven. Daar heb ik geen plakband bij nodig. En er is altijd wel iemand met een camera in de buurt. Iemand die van verrassingen houdt. Ik maak het standaard extra uitdagend. Dan duik ik op je vinger en laat je niet meer los. Ik ben een blijvende herinnering. Kijk de foto’s er maar op na. Nu zit ik in je hoofd. Nu denk je aan mij. Maar maak je geen zorgen. Ik vind mijn plekje wel. En volgend jaar begroet ik je weer als je mij het minst verwacht. Tot dan!


Schrijfuitdaging december 2018
Loading full article...