Natuurlijke frisheid
Naar buiten, de vrijheid in, dat heb ik nodig. Mijn voorzichtig vragen doet hem opvliegen. Alsof hij diep in zijn binnenste niet weet dat bloemen in de natuur thuis horen. Niemand heeft het recht ze af te snijden en op een vaasje te zetten, louter en alleen voor eigen vreugd. De hoognodige zuurstof is niet meer alleen te halen binnenshuis. Frisse lucht is onontbeerlijk. Echte zonnestralen. Een dauwdruppel en een regenspatje, zelfs af en toe verkoelende buitjes.. Dat doet iedere knop tot volle bloei komen. Bij verdorren is het helemaal zaak om drastische maatregelen te nemen. Ik heb het geprobeerd met snoeien. Me dingen zoveel mogelijk te ontzeggen ter meerdere glorie van zijn ontluiken. Maar de kunstmest is op. De roep der natuur kan ik niet langer negeren. Ik hak de knoop door en zet eindelijk de bloemetjes eens buiten.
