Ik luister af en toe graag naar de geluiden van de natuur want ze heeft zoveel te vertellen. Vooral wanneer het onstuimig weer is.
De hagel klettert op mijn dakraam, de regen danst op de dakpannen, de wind stormt over het land. Een lichtshow verlicht de velden terwijl de donder de vullingen in mijn kiezen laat ratelen.
Daar kan ik zo van genieten!
Onderstaand gedicht is van Edveeje Fairchild. Hierin beschrijft ze perfect hoe muzikaal de aarde is.
Why do humans think
Earth is silent
beneath all that stone and dirt?
Why don’t they hear her
as clearly as I do?
The whispers of moonlight,
the summons of sun,
the longing of river
and the shout of thunder.
Earth is not silent.
She speaks in every turning of her axis,
every tilting of her hips,
and in the secrets she shares
with the seasons
and in every tectonic shift.
Earth is not silent.
She speaks through weather
and breathes through forests
and she loves through her trees.
She dances in her the oceans
and she rests in her deserts.
Why do humans think
She is so silent
when she has so much to say?
If only we could learn
to truly listen.
~Edveeje Fairchild~
Het is nu nog rustig buiten, maar ik hoop op een spectaculair onweer. Daar droom ik nu al van. Slaap lekker!
