Vroeger geloofde ik dat mensen magische krachten bezaten. Was de magie een mysterieuze niets weerhoudende bron van macht. Wie de kracht van de magie bezat was opper bevelhebber omdat niets hem kon aantasten. Maar al snel kwam ik er achter dat de magie eigenlijk niets te maken had met onverklaarbaarheid. Onverklaarbaarheid was illusie, en illusies zijn maar illusies. Maar wat als je zelf te maken krijgt met illusies. Is een illusie dan nog steeds illusie… Het voelt als bedrog en bedrog maakt verdriet en doet pijn. Door illusies te wekken bij andere was ik niet wie ik wilde zijn. Ik stootte alles en iedereen van me af. En bleef achter in het donker, moederziel alleen.
Ik besefte dat ik door de illusies die ik rijker was geworden. Niet rijker bleek te zijn, maar alles kwijt was en eenzaam, arm en autonoom loos bestond. De illusies waren opeens niet zo mooi als voorheen. En de gecreëerde wonden werden benadrukt. Dit liet me denken aan mijn vroegere tijd hoe ik opkeek naar magie.
Nu ben ik er achter dat magie wel degelijk bestaat en dat het recht tegenover illusies leeft. Magie ondervond ik toen ik alle illusies verbrak. De interactie en verbondenheid van de mensen met elkaar… Is iets magisch dat niet te beschrijven valt. Het gevoel dat er los komt wanneer iemand oprecht tegen je zegt dat hij of zij blij is dat je bestaat, een arm om je heen slaat, of je bij tegenslag op de schouder laat huilen.
Het is een vriendschapsband dat magie is en magie bijzonder maakt.
Wat is magie?
Liefde voor jezelf en voor elkaar…
