Soms word het dagelijkse routine gebeuren een irritante en slopende sleur die zeurend zonder actie voort beweegt. Voorheen dacht ik altijd dat het huisje boompje beestje leven dat maatschappelijk verlangt wordt hier vanzelf wel een oplossing voor zou brengen...... ''Maar ik had het gruwelijk mis!'' Hoe langer ik bezig bleef met het leventje lijden dat door de rest van de mensheid als ''Normaal'' gezien werd... leek ik verder af te zakken in de put der depressie. Door de aanhoudende zeurende irritaties die dit leventje met zich meebracht ging ik langzaam maar zeker neigen naar spanning. Deze spanning was voor mij simpel een kick van adrenaline, een boost van Energie en het liefst op een ongezonde of illegale manier zodat de rush die ik hierdoor kreeg nog eens extra versterkt leek. Deze spanning deed me direct denken aan mijn vroegere jaren toen ik opgroeide in een achterstandswijk in de Brabantse stad Breda. De Stad Breda was voor mij de school der criminaliteit geweest en ik heb hier dan ook meerdere malen zo diep in de nesten gezeten door domme acties die ik uithaalde op het gebied van georganiseerde misdaad dat ik later heb moeten vluchten voor mezelf (simpel omdat ik mezelf niet meer kon stoppen). Na ik mijn toevlucht gezocht had en uiteraard gevonden bleek te hebben in Zuid-Spanje (Torremolinos) kon voor mij het leventje dat '' Normaal'' moest gaan zijn eindelijk beginnen. Ik begon met werken en ging opzoek naar een gezonde relatie omdat ik na maanden gewerkt te hebben toe was aan een arm om me heen als ik thuis kwam.
Die arm om je heen verlangen is dan ook direct een aanknopingspunt om te gaan onderzoeken hoe we nou zover kunnen komen dat alles soms teveel lijkt. de vraag die mij steeds aan het denken zetten was ''Waarom signaleer ik niet eerder dat ik afzak in deze gemoedstoestand?''. het antwoord is nu vele malen makkelijker als ik die toen probeerde te ontfutselen op allerlei manieren. het antwoord is namelijk dat ik mezelf niet goed genoeg kon al dacht ik dat ik mezelf wel degelijk kon bleek dat ik eigenlijk helemaal niet wist van mezelf. Dit was dan ook de sleutel om alles drastisch om te gooien in mijn leven en voor het eerst een voet de goede weg in te zetten. Ik ben daarom ook begonnen (en dit was niet geheel makkelijk) om mijn gevoelens en gedachten uit te spreken en te delen met mijn geliefde in mijn directe omgeving. hiermee heb ik geleerd dat door het uitspreken mijn spanning die veroorzaakte het gevoel dat het allemaal te veel werd niet zo snel opliep als voorheen. toch was ondanks het uitspreken van gevoel en gedachten het spanningsniveau soms dermate hoog dat het eveneens soms even te veel werd. ''Hoe kan dat nou?'' dacht ik eerst maar ook hier was een antwoord voor. Het antwoord was namelijk dat ook ik een grens heb net als ieder ander en je simpelweg niet te veel hooi op je vork moet nemen. Ik kwam er achter dat het gewoon fijn is om iets af te maken waar je mee begonnen bent. Dit deed ik voorheen niet zo vaak en was ik chaotisch met van alles en nog wat bezig en maakte vaker iets niet dan wel af. hierdoor heb je dan ook niet het gevoel dat je jezelf kan belonen. Jezelf belonen is ook iets dat erg belangrijk blijkt te zijn voor mij, voorheen hield ik niet echt van mezelf en dit kwam natuurlijk voort uit dat ik mezelf niet kon belonen omdat ik niets afmaakte. ook had ik geen diepgaande gesprekken waar gevoel in zat omdat ik hier niet over sprak.
nu ik dit allemaal weet over mezelf is het leven een stuk aangenamer en is het contact dat ik heb met mijn geliefde maar ook nieuwe vrienden een stuk sterker. dus ''ook al word het soms even allemaal te veel'' de sleutel is ZELFONTPLOOIING!!
