In mijn verleden heb ik langere tijd op straat gestaan omdat ik de verkeerde keuzes gemaakt heb in het verleden. Door een aantal traumatische ervaring waar ik niet over kon praten ben ik aan de drugs gegaan zodat ik hier niet aan hoefde te denken. Dit begon al in mijn jonge tienerjaren ik was namelijk 13 jaar toen ik aan de harddrugs begon. Door de verdovende middelen voelde ik de pijn niet die ik van huis uit meekreeg van mijn vader. even geen zorgen meer aan mijn hoofd en dat was heerlijk als jongetje van 13 á 14 jaar oud. Maar door het gebruik stote ik alles en iedereen van me af met als gevolg dat ik rond mijn 17 zwaar verslaafd en dakloos was omdat ouders me niet meer aan konden. Ik heb tot vorig jaar dan ook op en af op straat geleefd en gewoond. vorig jaar zag ik het licht en heb ik de kracht gevonden om hulp te vragen. Ik pak alles aan wat er op mijn pad komt als het gaat om herstel van mijn oude leven. Met vallen en opstaan leer ik nu hoe het leven mooi kan zijn zelfs als alles even niet zo rooskleurig is. Ik zie nu in dat ook ik het waard ben om te bestaan en dat niemand mij men recht om te bestaan kan afpakken zolang ik mijn hoofd omhoog houd.
Lood in de benen,
drukkend en in ademnood.
Geen zicht op de toekomst
En het heden lijkt wel dood.
Herkenning in stoeptegels,
verdwijnend onder mijn voeten.
Ik blijf dwalend lopen,
zonder ergens heen te moeten.
Alles lijkt kapot.
De is lucht grijs en grauw.
Geen dak boven je hoofd,
geen openhaard met schouw.
Alles van me afgeduwd,
niets dat ik vertrouw.
Waar moet ik heen?
Niemand houd van jou!
Toch zie ik licht
aan het eind van een lange weg.
Geen verdoving meer nodig
ik kan het is wat ik zeg.
Ik vroeg om hulp
en die heb ik ook gekregen.
Zo kreeg ik weer zicht,
zicht op nieuwe wegen.
Zicht op de toekomst
en het heden.
Maar boven al ben ik weer mens
gelukkig, geliefd
en met mezelf… tevreden.
