Haar grote, blauwe ogen stonden vol met tranen, doch, haar gezicht gaf geen emotie. Een traan vond de vrijheid op haar ronde, rode wang, zonder dat zij deze droogde. Ze keek stoïcijns voor zich uit, het kunnen minuten geweest zijn maar ook uren; enig tijdsbesef was zij volledig kwijt.

Langzaam wendde zij zich van het natgeregende raam af en haar ogen dwaalden af op haar handen. Die schaar had ik gepakt uit de keukenla bij mijn ouders, ze zouden deze toch niet missen.

Mijn ouders zijn nooit thuis, ze hebben het te druk met hun zelf. Soms heb ik het gevoel, dat ze gewoon vergeten dat ik er ook nog ben. Dat ze mij überhaupt op de wereld hebben gezet...

Eerder vandaag was ik naar dansles geweest, en natuurlijk kwam ik weer eens te laat omdat ik dat hele eind moest lopen. Alle andere kinderen hebben één van hun ouders mee, alleen ik niet. In mijn mooi roze petticoat liep ik de zaal in. Het dansen ging niet zoals het moest, de juf werd ook nog eens boos op mij omdat ik niet goed oplette.

Loading full article...