Haar grote, blauwe ogen stonden vol met tranen, doch, haar gezicht gaf geen emotie. Een traan vond de vrijheid op haar ronde, rode wang, zonder dat zij deze droogde. Ze keek stoïcijns voor zich uit, het kunnen minuten geweest zijn maar ook uren; enig tijdsbesef was zij volledig kwijt.
Langzaam wendde zij zich van het natgeregende raam af en haar ogen dwaalden af op haar handen. Die schaar had ik gepakt uit de keukenla bij mijn ouders, ze zouden deze toch niet missen.
Mijn ouders zijn nooit thuis, ze hebben het te druk met hun zelf. Soms heb ik het gevoel, dat ze gewoon vergeten dat ik er ook nog ben. Dat ze mij überhaupt op de wereld hebben gezet...
Eerder vandaag was ik naar dansles geweest, en natuurlijk kwam ik weer eens te laat omdat ik dat hele eind moest lopen. Alle andere kinderen hebben één van hun ouders mee, alleen ik niet. In mijn mooi roze petticoat liep ik de zaal in. Het dansen ging niet zoals het moest, de juf werd ook nog eens boos op mij omdat ik niet goed oplette.
Thuis gekomen had ik die schaar gepakt. Hoe lang ik met die schaar in mijn handen heb gestaan weet ik niet meer, maar opeens was ik mijn petticoat in flarden aan het knippen. In wel, ik denk duizenden stukjes. Wat heb ik er ook aan? Ik doe toch alles fout. Ik stop met dansen. Terwijl ik aan het knippen was, biggelden de tranen over mijn wangen. In een waas van tranen en stikkend van het verdriet stond ik weer bij het natgeregende raam naar buiten te staren. Opeens kwam er een bekende auto de oprit opgereden.
Oom Jacques stapte uit. Ik vloog naar buiten regelrecht zijn armen in, en rook gelijk zijn bekende alcohollucht. Bij hem voelde ik me wel gewaardeerd en na een dikke knuffel gingen we naar binnen. Oom Jacques zei tegen mij dat hij even serieus met mij moest praten….
We gingen zitten en hij vertelde mij dat het beter was als ik maar bij hem in huis zou komen wonen. De dansschool had de kinderbescherming namelijk al eens eerder gebeld, en ze waren ook al eens hier thuis geweest. Mijn ouders vonden het allemaal maar klinkklare onzin. Ik kon toch gewoon voor mezelf zorgen?
Nu was het besluit dus genomen, ik mocht met oom Jacques mee. Op het moment dat ik mijn tas aan het inpakken was kwamen mijn ouders thuis. Mijn moeder zag de roze petticoat in duizenden stukjes liggen en begon gelijk tegen mij te schreeuwen: ‘Vraag je nu alweer om aandacht, en weet je wel hoeveel die petticoat gekost heeft?’ Ik gaf geen antwoord en ging stoïcijns door met het inpakken van mijn spullen. Na een heftige discussie tussen mijn ouders en oom Jacques gingen we weg.
Bij oom Jacques.
Bij oom Jacques werd ik warm onthaald door mijn tante Claire, alleen mijn nichtje had gelijk commentaar op mijn haar. Volgens mij is ze gewoon jaloers op mijn mooie lange donkerrode haar, waar ik vanochtend zelf nog vlechtjes in had gemaakt. Tante Claire was eten aan het koken, en het rook erg lekker. Oom Jacques vertrok naar zijn hobbykamer. Mijn nichtje was de Donald Duck aan het lezen, en ik vroeg haar of ik die na haar mocht lezen. Wonderbaarlijk mocht dat ook nog van haar. Ja, wonderbaarlijk omdat onze band nooit zo goed was geweest. Ze heeft waarschijnlijk van te voren al een preek gehad dat ze wat lief voor mij moest zijn.
Toen ik halverwege was met het lezen van de Donald Duck, moesten we eten. Tante Claire vroeg mij om oom Jacques even te gaan halen uit zijn hobbykamer.
Ik klopte op de deur, en kreeg geen antwoord. Heel voorzichtig deed ik de deur op een kier, en daar zag ik oom Jacques zitten op zijn bureaustoel met zijn ogen dicht, maar met zijn voeten lang uit boven op een krat bier. Op het bureau stonden vele lege flesjes bier. Voorzichtig tikte ik hem op zijn schouder en zei dat we moesten eten. Met rood doorlopende ogen keek hij mij wazig aan en zei; ‘ik kom er zo aan.’
Aan tafel was de spanning om te snijden, de blikken tussen mijn oom en tante kon ik niet zo goed thuis brengen. ’s Avonds in bed, lag ik alles van die dag nog eens te over denken. Zou oom Jacques echt elke dag een krat bier opdrinken zoals ik tante Claire had horen schreeuwen tegen hem, toen ik net op bed lag.
Ach, dacht ik bij mezelf. Hier in dit gezin zal ook weleens wat zijn.
Na een droomloze nacht werd ik wakker gemaakt voor het ontbijt door mijn tante. Eerst moest ik me gaan douchen, en aankleden van haar. Mijn haar moest nog even drogen, maar dat kon onder het ontbijten wel. Mijn donkerrode haar viel als een waaier om mijn hoofd, toen ik aan tafel ging zitten. Tante Claire knikte me tevreden toe, en mijn nichtje zond me een jaloerse blik.
Ik trok mij er niks van aan en pakte een witte boterham waarop ik een laagje boter smeerde. Smeerboter, ja, dat had ik al lang niet meer gehad. Mijn ouders vergaten dat altijd te kopen. En ik kon er nog zo vaak om vragen, het hielp niets. Ze vonden het onzin!
Ik ben blij dat ik nu bij mijn oom Jacques en tante Claire woon, waar de hagelslag tenminste niet van mijn brood rolt.
PS:
Dit heb ik geschreven naar aanleiding van schrijfopdracht van al een hele poos geleden. Maak het onderstaande stukje tot een verhaal en gebruik daarbij de volgende steekwoorden:
Haar grote, blauwe ogen stonden vol met tranen, doch, haar gezicht gaf geen emotie. Een traan vond de vrijheid op haar ronde, rode wang, zonder dat zij deze droogde. Ze keek stoïcijns voor zich uit, het kunnen minuten geweest zijn maar ook uren; enig tijdsbesef was zij volledig kwijt.
Langzaam wendde zij zich van het natgeregende raam af en haar ogen dwaalden af op haar handen. Die schaar.......
Verwerk de volgende woorden erin:
krat bier
donald duck
oom Jacques
petticoat
hagelslag
2016©Vlindertje73
