Het is niet oké.
Al maandenlang wil ik hier over schrijven, het van me af schrijven. Al maandenlang twijfel ik of het een goed idee is om dit verhaal, mijn verhaal, te delen. Al maandenlang twijfel ik. Ik schaam me er best voor, maar ik weet dat ik niet de enigste persoon ben die dit heeft meegemaakt. Neen, er lopen nog duizenden mensen rond die in hetzelfde schuitje zitten of hebben gezeten. Ik hoop dat ik hiermee de mensen kan bereiken die in een soortgelijke situatie zitten, weet dan 'het is niet oké'.
Maandenlang heb ik getwijfeld om de relatie met de persoon waarvan ik echt met heel mijn hart hield, stop te zetten. Het was de moeilijkste beslissing die ik tot nu toe gemaakt heb, maar waarschijnlijk ook de beste. Maanden later heb ik af en toe nog steeds spijt, dat zijn de momenten dat mijn hart de bovenhand krijgt en mijn verstand wat minder nadenkt. Nu kan je denken, het is net goed om je hart te volgen! Nee, in sommige gevallen helemaal niet, liefde maakt blind -helaas-.
Naar de buitenwereld toe hadden we de perfecte relatie, pasten we perfect samen, was er niets aan de hand. Helaas is de liefde overgegaan en hebben we besloten er een punt achter te zetten. Dat is het verhaal die iedereen denkt te kennen, maar er schuilt helaas een andere waarheid achter.
We waren twee jaar samen voordat ik deze beslissing genomen had. Alvorens deze beslissing genomen te hebben, heb ik er ongeveer een half jaar over getwijfeld en dit zelfs met hem besproken. Ik heb hem gezegd dat ik nog steeds enorm veel van hem hield maar gewoonweg niet gelukkig was, in de hoop dat alles ging beteren.. helaas. In het kort uitgelegd, mijn toenmalige vriend flirt nogal graag met anderen, ik vond het wel erg, maar ik wilde hem niet verbieden met anderen te praten, dus het geflirt bleef doorgaan.. Je zou denken, flirten is oké, klopt, tot op een zekere grens. Wanneer je vriend andere dames 's nachts uitnodigt als jij er eens niet bent, dat is niet oké. Zit je vriend langs je op de bank heel de avond berichtjes te sturen met iemand anders, dat is ook niet oké. Hoe vaak ik hier ook over praatte, hij bleef het maar doen, maar ik hield zoveel van hem dat ik het maar 'oké' moest vinden. Volgens hem was er niets mis mee, zolang er niets intiems gebeurde.Voor mij geldden diezelfde regels trouwens niet, moest je je dit afvragen. Ik mocht geen contact hebben met anderen, zelfs niet met vrienden hun mopjes lachen, helemaal niets van interactie mocht ik hebben. Op een gegeven moment waren we met onze vriendengroep op een feestje, en hij had wat (te veel) gedronken. Ik dans niet zo graag, maar enkele vrienden hadden me de dansvloer opgetrokken. Na afloop heeft hij in de auto met een woedende blik in zijn ogen naar mijn keel gegrepen, voor een seconde dacht ik zelfs dat dit het einde was (dit was trouwens al de 2de keer dat dit gebeurde, maar de eerste keer was het niet zo heftig). Ik was enorm in shock en heb heel de weg naar huis enorm hard gehuild. Hij wilde toen nog naar zijn eigen thuis rijden want ik had in zijn ogen echt afgedaan, maar dat wilde ik niet (uit schrik dat hij zou verongelukken). Dus ik heb 'sorry' gezegd voor hetgeen ik gedaan had, uit liefde voor hem. Als ik er nu op terug kijk, schaam ik me echt dood, ik had helemaal niks verkeerds gedaan, in tegendeel, HIJ had naar MIJN KEEL gegrepen.. maar zoals ik al zei, liefde maakt blind.
