Tot nu toe heb ik nog niet heel veel persoonlijks hier geplaatst... Ik ben echt van het delen maar vraag me soms af of ik dingen wel het internet op moet slingeren omdat iedereen het dan kan lezen en ja ook een aantal mensen die me het verkeerd met me voor hebben. Maar goed... zoals laatst hier iemand ook al zei, je kunt er anderen mee inspireren, steun bieden enz... Daarbij is alle ellende in mijn leventje niks om me voor te schamen dus ga ik langzaam een start maken met bloggen en dan zie ik uiteindelijk wel hoe ver ik hierin wil gaan. Dus... fuck it! Hier gaan we.... :)
Doordat onze oudste dochter moeilijk opvoedbaar is (het is geen onwil van haar, dit komt door stoornissen) en dit alsmaar erger werd ondanks allerlei (professionele) mensen om ons heen en intensieve gezinsbegeleiding heeft mijn man ruim een jaar geleden in overleg met zijn baas ontslag genomen op zijn werk.
De combi werk en de zorgen thuis werden hem (en mij) teveel en dus deze dappere beslissing genomen. Helemaal gekozen voor ons gezinnetje.
Er was uiteindelijk bijna elke dag nog maar strijd en ruzie en dan zit je op een gegeven moment echt met je handen in het haar, hoe moet dit nog goedkomen!?
Uiteindelijk de laatste strohalm (om uit huis plaatsing te voorkomen) MST aangevraagd en daar zijn we ongeveer een maand geleden mee gestart. En als je nu terug kijkt op ongeveer 3 weken geleden en het vergelijkt met nu.... is het al een wereld van verschil!
Onze dochter wil zelf ook graag dat alles veranderd, dat het weer gezellig is thuis en dat ze haar doelen behaald. We doen dus samen onze uiterste best en het lijkt te gaan werken. Echt zó fijn na jaren vol ruzies, discussies, het strijden elke dag, 's avonds naar bed gaan en al opzien tegen de volgende ochtend, het continu op de tenen lopen etc.
Ben echt zó trots op haar hoe ze alles nu doet, hoe ze zo haar best doet, grenzen/regels steeds beter accepteert en hoe haar schoolverzuim ook minder wordt. Ze is een heel stuk opgefleurd en heeft weer zin in het leven.
Nu zit mijn man dus al ruim een jaar thuis en aan de ene kant is dat erg fijn want het was me alleen echt niet meer gelukt.... Ik was op, zat er doorheen, zag de toekomst steeds minder positief.... Nu gaat dat dus allemaal langzaam aan weer beter en begin ik ook een beetje genoeg te krijgen van deze 'sleur'. Geloof ik me, ik hou heel veel van hem! Ben superblij met zijn hulp! Maar een normaal leventje zou toch ook wel weer heel fijn zijn. Hem 's ochtends uitzwaaien naar zijn werk, mijn eigen dingen hier doen en 's avonds weer blij zijn als hij thuis komt. Elkaar dingen te vertellen hebben over de afgelopen dag....
Nou.... nu hebben we daarnet een heel positief telefoontje gekregen, hij is aangenomen als chauffeur/magazijnmedewerker en gaat over precies een maand beginnen. Een hele nieuwe start, ik ben er zo blij mee!!
Ondertussen gaat MST gewoon door en blijven we doorwerken aan een positievere en leukere toekomst :)
De volgende keer meer over mijzelf ;)
