Marokkaan
Ik weiger mij te schamen. Voor wat ik ben in hart en nieren.
Ik weiger goed na te denken voor ik de altijd maar terugkerende vraag beantwoord. "Maar voel je je Nederlands?" Ja, als dat van u mag.
Ik weiger me te ergeren aan het accent. Dat ik soms maar niet uit kan schakelen. Aan hoe hard mijn "r" en hoe stug mijn "g" klinkt.
Ik weiger ook nog maar een nacht te piekeren over welke kleur hoofddoek ik om moet naar het sollicitatiegesprek. Zwart. Net zoals mijn wenkbrauwen, mijn ogen en de lijst waar ik toch nooit van af kom.
Ik weiger in een hoekje gedreven te worden. Als "zij", "het probleem" of "hen waar er minder van zouden moeten zijn".
Ik weiger ook nog maar een keer in angst en woede naar de tv te staren. Waar onze eigen blonde supremacist aanmoedigt tot haat. Terwijl mijn oudere zus mij probeert te kalmeren. "Hij provoceert alleen. Hij doet heus niets", zegt ze. Wat me gek genoeg doet denken aan de hond van de buren.