Ik stond de tweede dag met een tevreden gevoel op, wetend dat ik al een hele dag zonder roken erop had zitten. De dag verliep vrij goed, af en toe wel de gedachte dat ik zijn had in een sigaret, maar niet overweldigend. Ik was lekker bezig met mijn studieproject wat voor afleiding zorgde, totdat ik mijn rookbuddy zou zien om een boek aan over te dragen. Ik had al bedacht dat ik binnen met haar ging afspreken om mijzelf veilig te houden, maar de obsessie groeide: zij had sigaretten! Van een hijsje nemen, tot een sigaret bietsen kwam langs.. Uiteindelijk heb ik haar niet gezien, was ik moe en het zag er naar uit dat mijn projectteam nog lang niet van plan was om te stoppen met werken.

Aan het eind van de middag kwam ik thuis en had ik al bewust /onbewust de keuze gemaakt een pakje te gaan kopen. Ik had mijzelf meer tijd moeten gunnen de juiste keuze te maken, ik had dieper bij mijzelf na moeten gaan waar die kruis vandaan kwam.

Achteraf gezien was het een opeenstapeling van emoties: obsessie omtrent mijn rookbuddy, moeheid, niet weten tot hoelaat mijn team door wou gaan. Dit samen heeft ervoor gezorgd dat ik toen al de beslissing had genomen om weer te roken. Thuis gekomen kan het gevoel van self-pity, de haat-liefde verhouding met het roken, omhoog: 'Roken is het enige dat ik mijzelf toelaat.'

Natuurlijk zijn dit allemaal flauwe excuses, maar het zijn mijn valkuilen en ik geef niet op! Ik ga zo meteen een paar dagen naar mijn ouders, die heel graag willen dat ik stop, en daar ga ik een nieuwe poging wagen.

Morgen mijn nieuwe stopdatum: 18-05-2018!!