Ze komen naar het hek gelopen. Drie nieuwsgierige dames zijn sneller dan de rest van de kudde. Ze steken hun koppen over het schrikkeldraad, snuffen wat en proberen tegelijk wat groene blaadjes uit de handjes van de kinderen te pakken.
Robuust, gespierd en ontzettend zacht.
Ik ben zò gek op ze; op alle verschillende rassen.
Het was middenin de MKZ crisis (2001) dat we op vakantie waren in Drente. We verkenden de omgeving met de auto, maar de wegen waren op veel plaatsen afgezet. Op twee plekken zagen we grote vrachtwagens geladen worden; met een grote grijparm pakten ze koeien op, om die vervolgens in de vrachtwagens te deponeren.
Dit was het moment dat ik besloot nooìt meer vlees te eten.
Ik kijk naar de dikke billen van de dames, hun mooie snuiten. Wát een spieren hebben ze! Ze zijn mooi gespierd, niet overdreven volgepompt. Het mooie vind ik dat Herman ertussen loopt. Hij graast net als zijn dames, hij wandelt wat door de wei, op zijn dooie gemak.
Ik snap dat men vlees eet, ik at het tot 18 jaar geleden ook graag. Een hamburger, een frikandel speciaal, een bal gehakt bij het prakkie... Ja, het smaakte me best! Ik dacht toen niet op de manier waarop ik nu denk...
Deze wezens, zo levendig, zo nieuwsgierig, zo mooi..., moeten leven en zichzelf voortplanten om de mens te voorzien in hun behoeftes. Ik, persoonlijk, heb er veel moeite mee.
Ja, ze hebben hier, in deze omgeving, een mooi leven; ze mogen buiten grazen. Ze worden niet kunstmatig bevrucht, Herman krijgt álle kans. Maar wie ben ìk om te beslissen dat het hun tijd is?
Ik ben maar een mens, ìk kán en wìl niet over een levend wezen beslissen!
De 'boerman' heeft melkkoeien. Het is een machtig gezicht wanneer hij ze alle zestig naar de wei / stal begeleid. Maar hoe vaak hebben we het afgelopen half jaar niet geloei gehoord dat door merg en been gaat? Koeien in baringsnood, koeien die mòeten baren willen wij ons glaasje melk kunnen drinken.
We zagen een kalfje geboren worden, in de wei. We renden erop af, wilden van dichtbij het kleine kalfje zien. Een tante ging dicht tegen de mama aan staan, beschermde haar en de baby met haar leven. Het kleine kalfje dronk bij mama, met de tante er dicht naast. Wij waren nog niet thuis of de 'boerman' kwam aan in zijn karretje (soort opgeblazen golf-kar), met daarin het kalfje. Mama liep er achteraan..., loeiend en smekend.... De tante had graag willen beschermen, maar zij kon niet voorkomen dat het kalfje in de ene stal opgesloten werd en de mama meteen aan de melkmachine aangesloten werd. Nooit zullen de twee elkaar weer zien...
Het geloei van de mama ging de hele dag door en ook 's nachts hoorden we haar om haar kindje smeken....
Voor mij voelt het nìet goed om een glaasje melk te drinken, een stuk kaas te eten of een bakje yoghurt naar binnen te werken.
En nu sta ik oog in oog met waanzinnig mooie vleeskoeien. Zò indrukwekkend mooi, krachtig, zacht en lief. Ze snuffelen aan ons, aan het groen dat we ze voor houden. Hun snuiten zo mooi, ogen zo sprekend, spieren zo prachtig krachtig. De gedachte dat dìt levende, geweldige wezen haar leven voor mij zou moeten geven..., het maakt mij enorm verdrietig. Ìk wil dat nìet! Al vanaf de MKZ crisis eet ik geen vlees en door het zien én horen van deze wonderlijke wezens word mijn besluit alleen maar onderstreept.
Nog maar een plukje gras, een paardebloem erbij - voor jou, mooie koe! Geniet van je veel te korte leven....
