31-01-2020 ... Toch geen oma geworden ...
Nadat ik dinsdag weer gewoon wakker werd in mijn eigen bed, en ik minstens nog een maand wil dromen van de afgelopen 2 vakanties naar Oostenrijk, word ik gebeld door mijn werkgever of ik 's avonds kan komen werken, omdat er zieken zijn. Die zijn er veel op het moment, hoor ik om me heen.
Zelf niet geheel snot-en niesvrij, maar ook met het oog op 'even een kort dagje bijkomen' voordat ik de volgende dag om 7.00 uur moet beginnen, heeft mijn werkgeefster gelukkig een andere oplossing voor die avond kunnen vinden en hoefde ik er verder niet over na te denken of ik het wel of niet zou doen.
En dan ben ik gelijk weer terug in Nederland. En, anders dan na de septembervakantie, is het oké. Ik had ook wel weer zin om te gaan werken. Wetende dat ik over drie maanden weer mag reizen.
In september stond er zoveel nieuws te gebeuren en ouds af te sluiten, dat ik nog een maand of wat aan het wennen was aan mijn nieuwe baan, het 'verlies' van mijn oude en afscheid nemen van de bewoners en nieuwe leren kennen.
Mijn Isabel had wat moeite gehad met mijn vertrek, want die was niet zo toeschietelijk toen ik weer thuis was. Meestal ligt ze tegen me aan te slapen, of toch op z'n minst in de buurt van waar ik ben. We schrijven nu 3 dagen later en ze heeft nog steeds haar oude knuffel- en vacuumtrekgewoonten nog niet helemaal in haar systeem zitten. Ze heeft een nieuw slaapplekje op de eetkamerstoel. Ik kan nog net haar kontje zien, maar dat is het dan ook. Ze loopt voor me weg als ik in knuffelstand wil en ik denk dat ik wat vertrouwen moet terugwinnen. Ze was duidelijk niet gediend van mjin vertrek.
Balou daarentegen heeft het nergens over en is de knuffelskont himzelve ...
La IsabelleÂ
Monsieur Balou. Oftewel meneertje Koekepeertje ..
En ach, dan m'n duifjes Marietje en Iza. Jullie hebben al een keertje kennis met de dames mogen maken (zie link onderaan van 19-12-2020)
De dames, en daar geloof ik allang niks meer van, hadden twee eitjes geproduceerd. Dat kan natuurlijk, want kippen leggen ook onbevruchte eieren, maar ik vind mijn twee nogal van het vrijerige soort, dus ik verdenk de Belgische postduif van een genderverandering en is het helemaal geen Marietje. Maar goed, eitjes. En dat gebeurde vlak voor mijn vakantie. Niet handig als er een duifje geboren gaat worden in mjin vakantie. Ik vind het überhaupt niet handig, want ook het hok in de maak, is te klein voor drie duiven of meer. Maar natuurlijk wel stikkie nieuwsgierig hoe een duifje van Marietje en Iza er dan uit zou zien.
Ik heb het maar niet op z'n beloop gelaten. Op FB kreeg ik de tip om het eitje te schudden, zodat het kansloos was dat er een ukkepuk uit zou kruipen. Zo gezegd, zo gedaan en er is bij terugkomst dan ook geen duifje. Iza, degene die altijd op het eitje zat, had de dag voor mjin komst het broeden dan ook opgegeven en dat was ook wat de tipgeefster mij vertelde. Ze houden vanzelf op te broeden.
Het liet hun totaal koud of ik er wel of niet was. Maar ik kan zo genieten van ze hè. Ze zijn zo schattig met z'n tweetjes. Ik ben iedere keer te laat om een foto te maken als ze weer gezellig doen, of het zeil ontneemt het beeld. Maar ik heb er totaal geen spijt van dat ik Iza erbij gehaald heb. Het is een stuk gezellig in het hok.
Misschien wil ik dan toch ... heel stiekem ... de volgende keer oma worden van een duifje ... De toekomst zal het leren.
Voorlopig blijven ze nog gewoon Marietje en Iza heten, maar ik vertrouw die grijze niks.
Op deze foto is Iza nog relatief wit. Op dit moment ziet ze eruit als een zwerver 🤣
Het andere eitje had ik al meteen weggehaald
En dit kwam er uit .....
