#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Na haar scheiding bouwt ze haar nieuwe leven op. Met buurvrouw Mandy heeft ze eetafspraken van het goede soort: Mandy kookt! Ook de liefde komt weer om de hoek kijken, met alle gevolgen van dien.
Leonie had extra grote stukken taart afgesneden en nu zaten ze samen op de bank, met koffie en taart. De sfeer was nog steeds wat ongemakkelijk na de spontane zoen van Mandy van een paar dagen terug. Leonie wist niet goed hoe het te doorbreken.
“Nogmaals sorry voor van de week”, zei Mandy. “Ik wil absoluut niet dat het tussen ons komt te staan. Had ik het maar nooit gedaan. Had ik me maar ingehouden.” Ze keek dramatisch naar het plafond. “Het geeft niet.” zei Leonie. “Lieve schat, het geeft wel! Ik heb je laten schrikken en het staat tussen ons in. Zeg me niet dat je dat niet voelt.” Mandy keek Leonie doordringend aan. Leonie knikte. “Oké, dat voel ik wel. Natuurlijk voel ik dat. Maar ik wil ook niet dat het tussen ons in komt te staan. We kunnen er toch gewoon overheen stappen? Net doen of het niet gebeurd is?” Mandy schudde haar hoofd.
“Nee, dat kan niet. Het is wel gebeurd. Maar ik wil niet dat je er meer achter zoekt dan erachter zit. Ja, ik vind je leuk. En ja, ik val op vrouwen. Tenminste… ook. Ik heb ook wel relaties gehad met mannen, of nou, eigenlijk is dat zo lang geleden dat het toen jongens waren!” Er kwam weer iets terug van Mandy’s sprankelende energie. “Weet je, Leonie, ik denk dat het voor mij niet echt uit zou maken of ik een relatie zou hebben met een man of met een vrouw. Al is de kans dat het een vrouw zou zijn wel groter. Maar ik heb je ook verteld dat ik helemaal geen relatie wil. Ik ben er niet geschikt voor. Te zelfstandig. Ik leef een te onregelmatig leven. Maar ook ik ben weleens eenzaam. Ik heb ook af en toe de behoefte aan een arm om me heen, een schouder om op uit te huilen. Dat was van de week het geval. Normaal ga ik in dat soort gevallen naar Elis, die van de recepten, maar die woont ver weg en van de week overviel het me. Ik had me niet zo mogen laten gaan ten opzichte van jou, daarvoor hou ik teveel van je.”
Mandy keek Leonie onderzoekend aan om te zien hoe ze op die laatste mededeling reageerde. “Op een goede manier dan hè? Ik weet dat jij niet op vrouwen valt. Ik hoop dat we vriendinnen kunnen zijn, want ik ben erg op je gesteld geraakt sinds we buren zijn.” Leonie knikte. “Tuurlijk kunnen we vriendinnen zijn! Ik vind het altijd fijn om bij je te zijn. Het lijkt soms wel of je een soort zon bent, zo straal je! Hoe doe je dat toch?” “Oh, dat. Dat weet ik niet, dat hoor ik wel vaker”, zei Mandy nu bescheiden. “Mag ik je een knuffel geven?” vroeg Mandy. “Een gewone, normale knuffel”. Leonie keek haar schuin aan. “Wil je nu ophouden met dat erbij te zeggen? Het is duidelijk zo. En ja, ik wil wel een knuffel”, zei Leonie terwijl ze haar armen spreidde.
