Nooit meer het oude normaal.

Nooit meer terug naar wat was. Verder naar het nieuwe normaal. Nooit meer angst voor een overweldigend virus. Nooit meer afstand, quarantaine. Nooit meer mensen alleen laten sterven. In een gemedicaliseerde gesteriliseerde omgeving. Waar je met een mondkapje je neus tegen het raam mag drukken om de laatste groet door het glas te seinen. Maar een leven waarin we de gezondheid die de aarde zelf voortbrengt tot ons nemen om te leven. Alle kleuren van de wereld te ervaren. Te geloven dat de Schepper de aarde zo heeft ingericht dat het genoeg is om dit leven te genieten. De angst voor COVID is eigenlijk onze angst om te sterven. Of om te laten sterven. Om de dood onder ogen te zien. Maar in het nieuwe normaal gaan we zien dat de Schepper zelfs met de dood een bedoeling heeft. Dat het uiteindelijk een geboorte is in een nieuw leven. We zijn bang omdat we materialistisch geworden zijn. Vliegtuigen, auto's, machines, overproductie, blauwe schermen en de strijd tegen de ziekte, de strijd tegen de dood. Maar in het nieuwe normaal kunnen we gaan zien dat de dood niet het einde is, maar een nieuw begin. Natuurlijk, liefst gezond en wel aan het einde van een voltooid gedragen leven. Maar als we ons voor het eerst, of opnieuw, gaan overgeven in de handen van de Schepper, die Liefde, Leven en Licht is wordt de dood een toegangspoort naar een nieuwe vorm van bestaan. Naar hét bestaan dat Hij bedoeld heeft. Ons oude normaal bestond uit rennen, vechten tegen zinloosheid, maximaal gebruik van minimale stukjes grond. Megastallen, megahokken, megasteden, megafabrieken en megaproducties. Als het nieuwe normaal nu zou kunen zijn dat we gaan leven in het hier en nu. In de rust van de schepping. In de contacten met elkaar. Het aanraken. Het dichtbij komen. Afstanden verdwijnen. Tussen mensen, rassen, culturen. We elkaar vinden waar ons hárt is, niet waar ons bezit staat. Naar zo'n nieuw normaal kan ik met heel mijn hart verlangen.