Ik weet al tijden niet meer waar mijn hart ligt. Niet meer in het onderwijs, dat voel ik aan alle kanten, maar waar dan wel? Hoewel ik goed kan schrijven en mijn ziel en zaligheid durf bloot te leggen, komt dit ook niet echt van de grond. Ik wil wel, maar de moeite die ik er voor zou moeten doen, die neem ik niet omdat ik twijfel. Maar sinds vrijdag is de onzekerheid verdwenen. Psy-Fi heeft mij de ogen geopend. Met mijn oude camera in de aanslag beweeg ik me moeiteloos door de mensenmassa. Elke ontmoeting wordt vastgelegd en bij voorkeur recht in de ogen. Want ogen zijn immers de spiegels van de ziel? Het schieten van foto’s heeft me altijd al veel dankbaarheid gebracht, vooral wanneer ik de lens op macro stand zet en foto’s maak van insecten en grassoorten. Een wereld op zich, net zoals dit festival een wereld op zich is. Ik ben helemaal in mijn element en de korte ontmoetingen zijn van dien aard dat ik het geluksgevoel door mijn aderen voel stromen. Om de haverklap schiet ik plaatjes en ik rust in anonimiteit, stil genietend van al het schoons wat gevangen wordt in de lens. De camera en ik zijn versmolten tot één geheel. Zo`n zestien jaar geleden kocht ik een 2e hands Pentax EI 2000, digitaal/spiegelreflex. Vanaf dat moment was ik verkocht! Dagenlang was ik met mijn hond in de natuur, plat op de buik foto’s aan het schieten van paddenstoelen, bloemen en insecten. Een totaal nieuwe wereld die je met blote oog niet kan vangen. Ik was vaak in een staat van totale eenwording met alles om me heen, volledige focus en aanwezigheid. Maar mijn camera kreeg door de loop van de jaren kwalen. De lens wilde niet goed meer draaien en de sluitingstijd van de camera ging tergend langzaam. De Pentax belandde in de la en ik kon het niet over mijn hart krijgen om hem weg te doen. Totdat ik een tijdje geleden een air duster kocht bij de Action om mijn toetsenbord mee schoon te maken. Ineens dacht ik; “Hé misschien werkt die ook bij mijn camera?” Nu loop ik hier gelukkig te zijn met een camera die zijn vak uitstekend verstaat: namelijk mooie plaatjes schieten van alles en iedereen. Door dit festival weet ik nu waar mijn hart naar uit gaat, ik ben een fotograaf in hart en nieren met de gave om precies op het juiste moment situaties vast te leggen. Daarnaast ben ik een schrijfster die haar hart en ziel durft open te leggen op papier. Deze kwaliteiten zijn een deel van mij, een soort van geboorterecht die ik mag gebruiken om de juiste keuzes te maken in mijn leven en mijn roeping te volgen.
Dank je wel Psy-Fi dat je mij mijn hart weer geopend hebt en mij de weg hebt gewezen die ik mag gaan in mijn leven.
