Vandaag stond ik weer bij de overweg en de overwegbomen gingen naar beneden. Ik hoorde de trein naderen en keek toe hoe hij aan mij voorbij vloog met een hoge snelheid. 'T was de intercity direct vanuit Amsterdam die nu richting België ging. Ik ken deze trein maar al te goed, omdat ik een aantal maanden af en toe in deze trein heb gezeten vanuit Rotterdam. Soms mis ik dat gevoel van vrijheid weleens die een trein geeft aan mij. 'T gevoel van binnen een paar minuten heel ergens anders kunnen zijn, terwijl jij nauwelijks wat hoeft te doen is toch prachtig?
misschien is 't juist raar dat ik dit zeg, omdat ik altijd liep te foeteren op 't treinverkeer in Nederland. Denk aan de vertragingen, de overvolle trein en de seinen die plotseling ophielden met werken. Daar stond ik dan weer. Vast, muurvast totdat hopelijk de treinen weer zouden rijden of er andere alternatieven werden ingezet.
Maar ondanks dat kon ik genieten van 't reizen. Zodra ik 't perron op stapte voelde ik me een soort van bevrijd. Een soort van rust trok over mij heen. Doormiddel van een stap kon ik ergens anders terecht komen, nieuwe mensen ontmoeten en nieuwe plekken bezoeken. Ik kan genieten van 't zitten in de trein, startend naar buiten met mijn favoriete muziek door mijn oren. De ondergaande of opkomende zon is prachtig rondom de weilanden langs de sporen, maar ook de donkere regenwolken die je over een gebied zag trekken trokken mij aan. En wat dacht je van de regendruppels die langzaam naar beneden kwamen als de trein extra vaart maakte.
Vandaag dacht ik hier aan terug. Op 't moment ben ik alleen maar in mijn eigen woonplaats te vinden en wijk ik daar niet meer vanaf. Reizen kost veel geld en aangezien ik op 't moment geen studie meer volg en dus ook niet meer gratis kan reizen, zal ik 't toch echt zelf moeten betalen. Op 't moment zit dat er even niet in en moet ik 't doen met mijn herinneringen en de mooie plaatjes die ik heb vastgelegd de afgelopen maanden.
Dit artikel verscheen ook op mijn blog vandaag: www.onhelder.nl :)
