Wat leek het allemaal toch leuk in het begin. Na een geslaagde vakantie kregen een paar vrienden van mij het idee om een bandje te beginnen. Waarom ook niet? We mochten allemaal graag muzikaal bezig zijn. De een kon gitaar spelen, de ander drummen en de ander kon redelijk goed zingen. Ze hebben zich bij een muziekschool in de buurt opgegeven die jonge bandjes muziekles geeft.
Het hoogtepunt:
Deze muziekschool heeft als regel dat een ’’band’’ uit minimaal 4 personen moet bestaan. Vanaf hier kwam ik in beeld. Als toetsenist mocht ik mijn vrienden muzikaal ondersteunen in hun muzikale wereld. Dit was in het begin natuurlijk een groot plezier. Helemaal toen we na een paar maand te horen kregen dat ons eerste optreden al gepland stond. Inmiddels hadden we er al een tweede gitarist en een bassist bij gevonden. Ondanks er nog meer een paar nummers konden spelen was ons eerste optreden een groot succes voor ons. In een cafeetje in het dorp mochten we onze nummers spelen wat voor ons super was om te doen. Aan het einde van het jaar hebben we samen met de andere bandjes van de muziekschool het jaar leuk afgesloten met een feest waar we allemaal een paar nummers gespeeld hebben.
De eerste verlating:
Ondanks deze mooie gebeurtenissen liep dit jaar niet alles even lekker. De drummer was nog niet zolang als de andere muzikanten zijn instrument aan het beoefenen, waardoor er een niveauverschil aanwezig was. Dit heeft voor behoorlijk wat ophef binnen de gezorgd. Helaas liep dit zover uit dat onze drummer er geen zin meer in had om samen met ons verder te gaan. Omdat één van onze gitaristen bij hem in de klas zat en niet wilde dat dit zijn vriendschap met hem ging kosten, hebben ze besloten om samen met de band te stoppen. Erg jammer, maar begrijpelijk. Het verschil in niveau was voor ‘’de leiders van de groep’’ te groot om kunnen accepteren.
Het tweede muziekjaar:
Het jaar erop hadden we al vrij snel een nieuwe drummer gevonden. Hij heeft ons dit jaar verder geholpen. Helaas liep ook dit jaar lang niet alles bepaald lekker. De twee ‘’leiders’’ kregen een steeds grotere ego en zijn ook echt de band gaan sturen. Hierdoor krijgt niet iedereen voldoende de kans om zich te kunnen ontwikkelen en waren we het lang niet altijd eens over de muziekkeuze die er gespeeld werd. Dit heeft bijna als gevolg gehad dat de bassist er ook mee wilde gaan stoppen. Na een paar keer beterschap beloofd te hebben is er niet veel veranderd. Het is alleen maar verder bergafwaarts gegaan.
Van het slecht communiceren naar elkaar tot het weigeren van optredens toe. Het loopt al een paar maanden niet meer fijn. Eigenlijk het hele jaar al niet.
Het einde:
Al een tijdje zie ik er dus ook tegenaan om op de dinsdag weer naar de muziekles te moeten. Van te voren al vaak last van buikpijn en misselijkheid. Regelmatig worden er dus ook smoesjes bedacht om niet heen te hoeven. Ik had besloten om vanaf volgend schooljaar te stoppen met het bandje.
Ik zal dan gaan studeren in Groningen, waardoor ik geen tijd meer zal hebben om 1 of 2 keer per week te kunnen oefenen met een band. Ik zal dus nog 2 maand bij ze blijven en een voorspeelavond met ze voorbereiden. Helaas is gisteren de laatste druppel gevallen die de welbekende emmer heeft doen overlopen.
Alle problemen bleven zich maar opstapelen. Het werd er niet beter op en dit zal ook niet veranderen. Dit weekend heb ik dit wel weer in gezien, nadat er door een andere vriend interesse in de band toonde. Ik zat op dit moment op een punt, waar ik echt tegen mezelf gezegd heb, dat als er nog een dingetje voor zal vallen, ik per direct met de band zal stoppen.
Ik steek er veel tijd en moeite in, maar krijg er niks positiefs voor terug. Alleen maar negatief, of zelfs geen commentaar. Nu wordt mij ook nog gevraagd of ik de nieuwe toetsenist van alles bij wil leren. Als ik vertel dat ik dit weiger te doen, dan krijg je ook nog eens scheve gezichten. Dit was toch echt wel de druppel.
In deze 2 jaar heb ik de vrienden wel leren kennen. ‘’Vrienden’’ en echte vrienden. Het is alleen erg jammer dat je er op een manier als deze soms achter moet komen. Wat is er in die twee jaar veel veranderd. Mensen die ik eerst als goede vrienden zag zijn nu volledig weggestreept en mensen die ik eerst niet kende zijn uitgelopen tot mijn beste vrienden.
Ik weet dat het allemaal erg vreemd kan lopen, maar dit had ik toch niet verwacht aan het begin van de rit.
Gisteravond heb ik dit besluit genomen en er was gelijk een enorm gevoel van opluchting aanwezig. Zo blij dat ik er van af zal zijn. Helaas is dit al een slecht teken wat ik veel eerder had moeten zien. Ik heb te lang doorgezet, wat mezelf niet ten goede gedaan heeft.
Ondanks dat ben ik erg blij dat ik alsnog eerder gestopt ben en niet nog een maand heb doorgezet!
