Jij, een tatoeage? Nee! Echt?

Deze reactie heb ik het afgelopen jaar zo vaak gekregen. Als ik vertel over mijn tatoeage, dan wordt er vaak heel verrast gereageerd. Mensen vinden dat het niet bij me past, want ik ben altijd zo rustig. Ik snap wat dat er mee te maken heeft, maar toch is het iets wat ik al meerdere keren gehoord heb. Hieronder lezen jullie het verhaal achter mijn tatoeage.

Waarom heb ik een tatoeage?

Toen vijftien jaar oud was, kwam ineens een lichtelijke obsessie op voor tatoeages. Mijn moeder had toen al een paar jaar een kleine roos op haar arm en ik raakte geïnteresseerd in de tattookunst. Ik zat dus ook regelmatig naar foto's van tatoeages op internet te bekijken. Toen mij gevraagd werd wat ik voor mijn zestiende verjaardag wilde hebben, was het antwoord dus ook dat ik ook een tatoeage wilde. Ik heb dit aan mijn beide ouders gevraagd (ze zijn gescheiden en ik had stiekem gehoopt dat als de ene nee zal zeggen, dat de andere alsnog ja zal zeggen.), maar ze  vonden beide dat ik nog te jong er voor was. Als ik achttien zal zijn en er dan nog zo over zal denken, dan mocht het wel.
Vlak voor dat ik achttien jaar werd vroeg mijn moeder of ik nog wel eens aan een tatoeage dacht. Bijna twee jaar later dacht ik er nog altijd aan om deze te laten zetten. Een paar dagen voor mijn achttiende verjaardag kreeg ik dus ook een tattoo van mijn moeder als verjaardagscadeau.

Het verhaal achter mijn tatoeage

Ik heb vroeger op twee verschillende basisscholen gezeten. Vlak tegenover ons huis stond een basisschool. Hier heb ik opgezeten tot en met groep 6. Omdat mijn ouders niet wilden dat ik les kreeg van de meester die groep 7 en 8 les gaf (voor zover je dit lesgeven kon noemen), ben ik in het dorp naast ons naar groep 7 en 8 geweest.
Ik was niet de enige die naar de andere school toe ging. Samen met twee vrienden gingen we dit nieuwe avontuur aan. Ondanks ik het hier vrij snel naar mijn zin had, heb ik toch een stuk zelfvertrouwen verloren. In het begin heb ik namelijk op mijn nieuwe school te maken gehad met pesterijen en de buurtgenootjes waar ik eerder bij op school gezeten had, wilden niet tot nauwelijks nog contact met me hebben.
Aan het einde van groep 8 kwam er een moment van afscheid. Omdat er niet veel klasgenoten waren die naar de zelfde vervolgschool gingen moest ik dus eigenlijk weer een nieuwe start beginnen. Ik kwam in een onbekende klas waar ik niemand kende. Hierdoor is mijn zelfvertrouwen nog een stuk gedaald.

Verder heb ik in mijn leven het vaderschap erg gemist. Mijn moeder en ik waren en zijn altijd kop en kont geweest. Dit heb ik met mijn vader nooit gehad. Als kind zijnde had ik al vaak ruzie met hem. Ik heb nooit echt een goede band met mijn vader gehad. Maar toch probeerde ik er wel zoveel mogelijk voor hem te zijn.
Na de scheiding van mijn ouders werd de band tussen vader en zoon alleen nog maar slechter. Mijn vader had al heel snel een nieuwe vriendin gevonden. Deze vriendin had ook twee kinderen, waar mijn vader ook het vaderfiguur voor wilde spelen. Hierdoor werd ik uiteindelijk een beetje aan de kant geschoven, wat als gevolg heeft gehad, dat er nu helemaal geen contact meer tussen ons is.

Hoe denk ik er nu over?

Het is nu iets meer dan een jaar geleden dat ik deze tattoo heb laten zetten. Ik heb nog geen dag spijt gehad van deze keuze. Ik kan namelijk veel kracht uit mijn tattoo halen. In sommige gevallen geeft het juist een boost van zelfvertrouwen als ik het even nodig heb. Over de keuze om het op mijn voet te zetten ben ik ook niet teleurgesteld om. Zo is het makkelijk te verbergen als het moet. Van klasgenoten heb ik wel eens gehoord dat ze op stage hun tattoo moesten afplakken. Hier heb ik gelukkig geen last van.


Nu ben ik benieuwd wie hier allemaal nog meer een tatoeage heeft? Wat is het verhaal erachter?  En hebben jullie hier op werk/stage problemen mee gehad? Ik ben erg benieuwd.