Onrust over Donkerplas: Hoofdstuk 23

Yuki verbeet haar pijn. Ze wist dat ze niet ernstig was gewond en ze zou zich morgen wellicht heel erg stijf en pijnlijk voelen, maar haar gedachten waren bij Rolf. Ze zag hem niet bewegen. Met een bang hart liep ze in een rotvaart naar hem toe en onderzocht de wolf met haar snoet.

Met een licht gejank, liet Rolf horen dat hij nog onder de levenden mocht gerekend worden. Yuki likte zijn wonden schoon, maar het duurde een hele tijd vooraleer Rolf zich voorzichtig weer bewoog en mankend enige passen probeerde te zetten. Heel veel pijn schoot door zijn voorpoten die de schok hadden opgevangen. Hij dacht dat er tenminste één gebroken was, de tweede misschien net niet. Het zou goed komen… met tijd.

Kraker had zich amper gestoord aan het verliefde koppel. Hij wreef zijn handjes, want hij had juist de grootste schat gevonden van de draak. Een immense hoeveelheid edele steentjes lag te blinken in een van de nissen in de grot waar Fnar zijn laatste adem had gelaten. Hij zou heel wat werk hebben om deze over te brengen naar Woudheuvel en nog meer werk om hen allemaal te catalogeren. Hij keek al niet meer om naar het monster dat dood achter hem neer lag.

Uiteindelijk bereikten ze, samen met Kraker, na een heel moeizame tocht hun thuis in Woudheuvel. Meester Boehoe verwelkomde hen met alle luister en praal die toekwam aan de redders van het bos. Iedereen was verzameld en wou de details van hun avontuur horen. Toen Meester Boehoe hoorde van Yuki en Rolf hoe de vork werkelijk in de steel zat en dat Kraker de draak had gedood, speelde een glimlach rond zijn snavel. Hij had gelijk gehad om de eekhoorn Kraker achter Yuki en Rolf te sturen.

Hij had ook goed nieuws voor de redders van Woudheuvel en Donkerplas. “Ik heb juist bericht gekregen van Falco en de vliegende brigade die een verkenningstocht heeft gedaan over de plaats waar jullie de drakengrot bent betreden. De mensen hebben hun monsters opgehaald en zijn hun werken gestopt. Er kwam daarna een andere groep mensen aan toen jullie al naar huis aan het terugkeren waren. Ze begonnen met nieuwe bomen te planten in de plaats van deze die vernietigd waren. Er zijn dan toch nog mensen die wat gezond verstand hebben, ik had het niet durven denken. Eind goed, al goed”