Ontwikkeling, de essentie van ons leven?

Een periode dat alles even tegen zit. Niets gaat zoals jij het graag zou willen. Het lijkt wel alsof je continu net naast het net vist.  Je hebt een relatie, huisje, boompje en het beestje.  Voor de buitenwereld lijkt het allemaal te kloppen, maar niets is minder waar. 

November/december 2017 ben ik bijna in een burn-out beland. Ik kan niet echt beschrijven waardoor het kwam en gaf heel veel andere factoren de schuld. Factoren die eigenlijk niet eens de kern van het probleem waren. Daar ben ik nu wel achter. Ik ging niet meer met plezier naar mijn werk. Ik had het gevoel geen plekje te hebben binnen het team waarin ik werk. Dit gaf ik dan ook de schuld van mijn bijna burn-out. Ik noem het een bijna burn-out, omdat ik op tijd aan de bel trok. Ik stapte er een maandje uit om weer op krachten te komen en om aan mezelf te werken.  

Nu zijn we weer een jaar verder en ik merk aan mezelf dat het met ups en downs gaat. Als ik niet oppas ga ik zo weer dezelfde richting op als eerst. Maar waar ligt het nu aan? 
Ik merk aan mezelf dat ik heel graag wil ontwikkelen. Ik wil groeien als mens en ik wil binnen mijn team iets met coachen/begeleiden gaan doen. Ik heb dit ook meerdere malen aangegeven bij mijn leidinggevende. Ik heb dit ook kenbaar gemaakt bij mijn collega's op de werkvloer. Ik merk dat er op dit moment niet heel erg veel ruimte is om mij te ontwikkelen op dat gebied. 
Doch, zie ik regelmatig collega's die aangesteld worden als coach op de werkvloer. Mijn naam wordt dan weer gepasseerd.  Dat doet pijn. Pijn, omdat ik wil groeien en ontwikkelen. 

Ik begin mij te beseffen dat mijn probleem van een jaar geleden in hetzelfde straatje past. Ik zat destijds namelijk in een functie die totaal niet bij mij paste. Ik kon niet groeien en niet ontwikkelen. Ik liep vast. 
Nu loop ik weer vast, omdat mij de kansen niet geboden worden om mij te ontwikkelen.   

Zo af en toe komen er collega's met een paar ideeën op de proppen. Hé, misschien kan jij dit dan wel oppakken? Ik heb de neiging om direct ja te zeggen, omdat ik toch mijn steentje wil bijdragen binnen het team. Hier moet ik wel voor oppassen, want voor ik het weet zit ik weer iets te doen waar ik absoluut niet gelukkig van word. 
Waarom lijkt het alsof alle andere collega's wel de dingen kunnen doen die zij leuk vinden? Waarom blijf ik zo in het diepe zwemmen? Vragen die mij steeds weer bezighouden.  

Het liefste zou ik nog een HBO opleiding doen om op HBO-denkniveau te komen. Deze HBO opleiding zou ik uiteraard willen doen in de richting van het coachen en begeleiden. Daar ben ik wel over uit. 
Ik heb er zelfs over nagedacht om van team te wisselen. Te solliciteren op een ander team, omdat daar mijn kansen misschien groter zijn om te doen wat ik graag wil. Misschien een te grote stap, misschien ook niet. Het is en blijft een optie die ik nog in mijn gedachten heb. 

Soms hou ik mij vast aan de gedachte dat dit mijn karma is. Iets wat in dit leven hoort.
Als er al een leven na de dood bestaat en ik eerdere levens heb geleefd dan was ik vast een ontzettend rijk verwend nest. Alles ging mij voor de wind.  Dat moet ik vast in dit leven afbetalen.  Dan kan ik weer een beetje lachen en hoop ik maar snel dat er een kans voor mij komt. Een kans die ik met beide handen zal aanpakken.