Inmiddels is het nog maar bijna 21.30 uur. Ik lig in mijn bed, al lig ik niet lekker. Spieren zijn stram waardoor ik hoofdpijn heb, ook heb ik het nog steeds koud. Ziek ben ik niet. Maar moet zeggen dat ik mij niet mijzelf voel. Het was een bijzondere dag.

Na een onrustige nacht heb ik of de wekker uitgedrukt of de wekker niet goed gezet, ik weet het niet. Wel weet ik dat ik wakker werd en direct vol gas moest.
Myrthe moest paardrijden, en vandaag ging Lars mee!
Hup de eerste bak koffie maken en ondertussen de paardjes voeren. Weer deed Olivier zijn eten niet opeten. Mijn liefste ol, het wordt tijd dat hij weer goed gaat eten, want mijn zorg neemt daardoor ook toe!
Hup naar binnen, Myrthe uit bed halen en vooral nog een bak koffie.
Auto voor de trailer zetten, aankoppelen, zadel, hoofdstel, poetsspullen, cap in de auto doen. En dan Lars in de trailer zetten.

Na het uurtje paardrijden gaan we moe maar voldaan naar huis. Myrthe en Lars hebben hard en goed gewerkt. Bij thuiskomst Lars lekker bij Olivier en Sjors in de paddock en alles opruimen.

Het is inmiddels rond de middag, en ik moet mij klaar maken voor een heftige gebeurtenis. Iets waar ik niet veel ervaring mee heb. Iets wat ik stiekem ook eng vind. Een gebeurtenis wat je met beide benen op de grond zet. Iets wat je doet beseffen dat je moet genieten. NU moet je genieten en niet uitstellen tot morgen.
Je zal wel denken ‘wat had je dan’. Nou ik mocht naar een crematie. En niet zo maar een! Een papa van school is veel te jong heen gegaan. Hij was nog maar 45 jaar jong , 2 jaar ouder dan dat ik ben. Het is niet eerlijk maar zijn tijd was blijkbaar op.


Nu ik dit schrijf gaat er zo veel door mij heen. Maar ook het stukje ‘voor de tijd die ik nog heb, wil ik genieten. Niet morgen, maar in het NU, want voor je het weet is je tijd op’.



#tijd  #crematie #dankbaar