Onze autistische hond.

Behalve 2 autistische dochters hebben we ook een autistische hond. In mijn vorige blog over Luna kon je lezen dat ze altijd in een kennel leefde en nooit in huis of buiten kwam, waardoor ze erg angstig is geworden in de bewoonde wereld. In huis heeft ze de afgelopen 4 jaar geleerd dat ze veilig is, maar buiten heeft ze 2 kanten.

Als het overzichtelijk en prikkel-arm is, zoals het strand, komt Luna het beste tot haar recht, en lijkt ze meestal een normale hond. Ze rent, rolt, speelt, kwispelt en is vrolijk.

Loop ik met haar over straat, dan is het een heel ander verhaal. Overal zijn prikkels, dus is ze bang. Ze hoort dingen, zoals rolluiken, auto's die toeteren, en er komt van alles voorbij. Dat betekent vaak dat ik sneller thuis ben dan gepland, vaak zonder dat mijn voeten de grond raken. Als Luna in paniek raakt heeft ze namelijk het meeste weg van een bulldozer.

Voor Luna moeten dingen hetzelfde blijven, zoals zij dat gewend is, zoals ook bij een autistisch kind. Elke avond rond 22:00 uur laat ik haar en haar bodyguard Tommy nog even in de tuin om te plassen. Dat gaat altijd prima, totdat mijn man het een keer doet. Hij kan roepen wat hij wil, maar Luna kijkt niet eens, want dit is niet hoe het hoort. Ik hoor haar te roepen en niet hij, dus blijft ze op de bank liggen, tot ik opsta. Dan rent ze vrolijk met me mee naar de bijkeuken om naar buiten te gaan.

Lopen in het dorp is voor Luna iets makkelijker als de hele roedel meeloopt. Mijn man loopt dan voorop met Dinos, terwijl ik Luna, Nontas en Tommy vast heb. Niet helemaal eerlijk, want manlief loopt met 60 kilo, terwijl ik er met mijn 55 kilo 3 honden van samen 75 kilo in bedwang moet houden, maar deze manier werkt het beste voor Luna.Er moet alleen niets staan of liggen wat er normaal niet is, want dat zorgt voor paniek. Containers zijn erg eng.