Elke vakantie lijkt hier weer om te draaien. Loslaten en accepteren. En blijkbaar leren we ook nog. Elke vakantie gaat het weer een beetje beter om met veranderingen om te gaan. Ook deze vakantie begint anders dan we hadden verwacht.

Voor het eerst gaan we met de auto naar Griekenland. We rijden tot aan Ancona en daar gaan we de boot op om 16-urige overtocht te maken naar Igoumenitsa. Dat was de bedoeling. Echter krijgen we de avond voor vertrek een berichtje van onze buren uit Griekenland dat de boot die wij geboekt hebben niet vaart. Oeps!! En nu? Er zijn een paar alternatieven. Een alternatief zou beteken dat we een dag later in Igoumenitsa zouden zijn. Een ander alternatief betekent dat we op tijd zijn maar dat we meer dan 24 uur moeten rijden om die boot te kunnen halen. Beide dus niet echt een optie. Een andere optie is dat we 1,5 uur later dan de geplande vertrektijd de boot nemen naar Patras. Deze tocht duurt 23 uur en daarna moeten we in plaats van de oorspronkelijke 20 minuten, 3 uur naar huis rijden. Maar ach we zitten op de boot en blijkbaar is daar vanalles te doen dus maken we dat ook nog eens mee.

We vetrekken donderdagochtend dus op de geplande tijd en rijden tot ’s middags door naar Como. Dit plaatsje wilde ik graag nog eens bezoeken dus dit is een mooi moment. Helaas trap ik er echter ieder jaarr weer in en zo ook dit jaar. Ron heeft meestal migraine na zo’n lange reis en inderdaad vandaag is het ook weer raak. Dus papa en ik gaan na even eten voor Ron te hebben gehaald even wat eten in Como zelf. Ik vind Italie echt een prachtig lang maar elke keer weer merk ik dat ik geen klik heb met de mensen daar. Dus na wat gegeten te hebben besluiten papa en ik terug te gaan naar ons B&B om te gaan slapen. Ons B&B is wel een leuk onderkomen en ook de mensen die het runnen zijn erg gastvrij, vriendelijk en behulpzaam. Midden in de nacht schrikken Ron en ik echter wakker van glasgerinkel. Precies op de plek waar ik oorspronkelijk zou slapen is een fotolijst naar beneden gestort de vloer ligt vol met stukken glas. We ruimen het samen even op. Ron vraagt of er nu een geest op de kamer zit. Grapje natuurlijk maar het duurt bij mij even voordat ik weer in slaap val. De volgende morgen staat ons een prima ontbijt te wachten. Daarna gaan we weer op weg. Nu naar Ancona.


Loading full article...